вторник, 27 декабря 2022 г.

"ПУТИН, ДЕРЖИ СВОЕ СЛОВО!": АКЦИЯ ПРОТЕСТА КАРАБАХСКИХ АРМЯН В СТЕПАНАКЕРТЕ

В Республике Арцах (Нагорном Карабахе) состоялась акция протеста граждан республики, призвавших власти России выполнять взятые на себя миротворческие обязательства. Группа азербайджанских террористов из запрещенной в мире организации "Серые волки" и представители спецслужб этой страны перекрыли единственную дорогу между Арцахом и Матерью-Арменией, создавая гуманитарный кризис в армянской республике. И все это - перед равнодушным взором российских "миротворцев", обязавшихся обеспечить безопасность автомагистрали. Теперь уже выясняется, что приказ о блокаде дороги между Арцахом и остальной Арменией дал лично президент России Путин. Во всяком случае, к этому выводу приходит уже весь армянский народ - по той простой причине, что российские "миротворцы" заявили гражданам Арцаха, что они очистят дорогу от азербайджанских террористов, "если будет приказ из Москвы". А приказа нет. Выводы оставляем вам...
РОССИЯ СНОВА СПАСЛА АЗЕРБАЙДЖАН ОТ РАЗГРОМА

Азербайджан скрывает от общественности настоящее число своих солдат и офицеров, погибших в ходе последней Карабахской войны. По данным российских источников, речь идет, как минимум, о 23 тысячах погибших, хотя это предварительная цифра - на самом деле число потерь азербайджанской армии и турецких спецов достигает 30 тысяч убитых и раненных. И это - в условиях группового предательства со стороны властей Армении и Карабаха, организованного руководством России, умышленного отключения средств армянской ПВО, отсутствия оружия и боеприпасов у армянских сил, преднамеренной дезорганизации армянской обороны. Отметим также, что около 80 процентов военнослужащих армянской армии так и не приняли участие в боевых действиях - они попросту остались в казармах. 

И вот в этих условиях горстка армянских сил в течение всего месяца уничтожила треть азербайджанской армии! А представляете, сколько солдат потеряли бы Азербайджан и Турция, если бы не перечисленные выше факторы? Руководство России, по сути, снова спасло Азербайджан от разгрома - как и в 1994 году. Президент Турции Эрдоган не зря заявлял на параде в Баку: "Без помощи властей России и лично президента РФ Владимира Путина турки и азербайджанцы не добились бы победы в Карабахе"...

Посмотрите это видео и многое поймете:
https://www.facebook.com/artur.aramyan/posts/3839565732778781 

Ваграм АГАДЖАНЯН

Главный редактор независимой армянской газеты "Третья Сила Плюс"

https://thirdforceplus.blogspot.com/2022/12/blog-post_17.html

https://thirdforceplus.blogspot.com/2022/12/blog-post_13.html

***

ПОЧЕМУ МОСКВА ПРОВОЦИРУЕТ АНТИРУССКИЕ НАСТРОЕНИЯ В АРМЕНИИ? 

Великий русский писатель Михаил Евграфович Салтыков-Щедрин как-то заметил, что «российская власть должна держать свой народ в состоянии постоянного изумления». И если на Руси человек начнет удивляться, то он, по его мнению, «остолбенеет в удивлении и так до конца своих дней столбом и простоит». Говорят, Салтыкову-Щедрину в русской литературе отведено особое место, потому что писал он почти два века назад, но его сюжеты поразительно напоминают то, что происходит в России сегодня. Мы уверены, что если бы великий писатель творил в нынешние времена, он обязательно дополнил бы свою мысль тем, что российская власть, судя по всему, решила изумлять не только россиян, но и всех их соседей, в особенности народы редких для РФ дружественных государств.   

Вообще гражданам России и близлежащих стран полезно перечитывать произведения этого, несомненно, талантливого писателя, чтобы понять некоторые особенности истории российского государства и причины его многочисленных провалов как во внешней, так и во внутренней политике. Вот некоторые афоризмы Салтыкова-Щедрина, ставшие крылатыми даже в наши дни: «Заговорил о патриотизме? Видно, что-то украл или хочет украсть»; «У нас в России воруют все. И при этом, хохоча, приговаривают: да когда же все это кончится?»; «Самые плохие законы – в России, но этот недостаток компенсируется тем, что их никто не выполняет»; «Если я усну и проснусь через сто лет, и меня спросят, что сейчас происходит в России, я отвечу: пьют и воруют»; «Чего-то хотелось: не то конституции, не то севрюжины с хреном, не то кого-нибудь ободрать»; «Громадная сила у нас – упорство тупоумия»; «Идти вперёд – трудно, идти назад – невозможно».

По мнению не только Салтыкова-Щедрина, но и многих современных русских мыслителей, на протяжении веков Россия безуспешно пытается решить одну единственную, мучительную для себя проблему – источник почти всех бед этой страны и ее соседей: «Как сделать, чтобы воровать и процветать одновременно? И при этом заслужить уважение других народов». Большинство стран западного сообщества и некоторые государства Азии давно решили эту, казалось бы, такую простую проблему. Чтобы твоя страна добилась успеха, стала конкурентоспособной и пользовалась влиянием в мире, надо просто культивировать приемлемые для всех ценности, перестать воровать, вкладывать средства в базовые отрасли, развивать инфраструктуру, свести криминал в госведомствах хотя бы к минимуму, если в силу каких-то ментальных особенностей его искоренить невозможно. Потому что дело не только в безнравственности криминала – дело в его абсолютной неэффективности.

Криминальное управление, несмотря на сомнительный успех в краткосрочной перспективе, в конечном итоге создает тяжелейшие проблемы для самого криминалитета – со всеми вытекающими отсюда потрясениями и революциями – и, как правило, завершается оглушительным афронтом. Потому что почти во всем мире, кроме РФ и парочки-другой экзотических гособразований, поняли давно, что воровать и процветать одновременно невозможно. Придется выбирать: или ты грабишь и живешь в постоянном страхе за свою будущность, ежегодно наживая толпы врагов в своей стране и за ее пределами, в результате доводя до коллапса и выстроенную тобой систему, и государство в целом. Или соблюдаешь законность и правопорядок, развиваешь реальный сектор экономики, инвестируешь средства в основные сферы жизнедеятельности государства, хотя бы эпизодически улучшаешь качество жизни граждан и тем самым продлеваешь на долгие годы свое политическое существование без серьезных потрясений. Другой формулы успеха нет и быть не может. Можно, конечно, пыхтя от важности и надувая щечки круглосуточно вешать на уши обывателей тонны пропагандистской лапши о мировом кризисе, временных рецессиях, нуландах с блинчиками, можно старательно фонтанировать и прочей околесицей. Но понятно уже всем, что главную причину надвигающихся катастрофических трансформаций для властей РФ и ее реденьких союзников надо искать совсем в другой сфере.

Перед Россией и некоторыми странами СНГ – нагляднейший пример Запада с его самодостаточной и эффективнейшей системой государственного менеджмента, с принципиально отличной управленческой ситуацией. Того самого Запада, который денно и нощно ругают российские чиновники всех мастей, «почему-то» предпочитающие лечиться, отдыхать, рожать и держать свои сбережения на этом же ненавистно-любимом для них Западе. Это старинная разновидность российской паранойи: ненавидеть Запад, во всем ему безуспешно подражая, ненавидеть и любить одновременно то, что хотелось бы видеть и у себя. Но претворять в собственной стране опыт прогрессивных западных государств «почему-то» никто не спешит. Мешают то ли фантастическое скудоумие, то ли неистребимая алчность властей России с их ставленниками в странах СНГ, то ли какие-то другие, «тайные» причины их самоубийственно нелепого, депрессивного госуправления. В жизни, конечно, нет ангелов во плоти и херувимов с крылышками – скандалы и кризисы зачастую сотрясают и западное сообщество. Но здоровые механизмы, выработанные там веками, способствуют скорейшему и безболезненному разрешению проблем. О чем можно только мечтать в постсоветских «огородах», именуемых почему-то государствами.

Бытует и мнение, что странность поведенческих норм властей РФ в разных ситуациях связана, так сказать, со «специфическим» бэкграундом некоторых руководителей этой страны, и разгадку их непрекращающихся чудачеств следует искать в рамках классической аксиоматической истины «или враг, или дурак». Заведомо провальные решения принимаются, дескать, или по дурости, или осознанно. Согласно этой версии, виной всему – то ли клинический диагноз дорвавшихся до власти дегенератов из разных госструктур РФ, то ли заказанное извне моделирование тщательно разработанных геополитических ситуаций с умышленным провоцированием определенных настроений в соседних с РФ государствах. Некоторые источники в Москве сообщают, что упомянутую проблему следует рассматривать с учетом симбиоза двух явлений – это и традиционная дурость, и «новоявленная» вражда одновременно. И острием этой умышленной «враждебной дурости» избрана ФСБ России. Именно этому ведомству поручено, к примеру, провоцирование антирусских настроений в Армении.

Для чего это нужно? Источники в РФ убеждены, что дело не только в безудержной тяге российских структур поддержать криминал в СНГ в любой его форме. Есть более серьезные, скрытые разработки. По тем же сведениям, как и в начале 20 века, «российские» проектировщики пришли к убеждению, что настало время предать очередного союзника: на сей раз Армению – единственный форпост России в Южном Кавказе. Но это предательство надо будет как-то объяснить российской общественности, и так недоумевающей на фоне неутихающих скандалов, к примеру, с Белоруссией или Казахстаном. Чтобы готовящиеся антиармянские акции Москвы выглядели убедительно и оправданно, надо вызвать хоть какой-то всплеск русофобии в Ереване.

Как этого добиться? К примеру, широко разрекламированным арестом известного всей Армении и диаспоре благотворителя. Или незаконным закрытием какой-нибудь армянской газеты. А там, глядишь, «всплывет» и такой нужный для авторов этого проекта инцидент вокруг русской базы в Гюмри. Продажа оружия массового поражения Азербайджану, находящегося в состоянии войны с членом ОДКБ, нудная эпопея с памятником Микояна или, скажем, готовящееся подорожание электроэнергии лишь подтверждают достоверность этой версии. Причем добиться цели надо нарочито топорными, грубыми методами, чтобы гарантированно вызвать антирусские настроения в РА и НК, обвинить Ереван в русофобии и убедить российскую общественность в ненадежности армянских партнеров. Ну и подзаработать на этой примитивной провокации, «подоив» и Азербайджан на 4-5 миллиардов долларов, и старого, больного Левона Айрапетяна, награжденного ими же за многочисленные услуги, оказанные России. Арест последнего – к тому же цинично, но хорошо просчитанный мессидж всем остальным армянским и неармянским нуворишам в РФ: пора делиться, иначе вас не спасет даже орден МИД РФ, которым наградил Айрапетяна лично министр Лавров – дескать, если с ним так обошлись, то что же будет с вами? Побочная цель кампании по сдаче союзника – «проверка на вшивость» президента Армении с его комплементарной внешней политикой. Плюс ко всему – стратегический книксен в сторону Баку: милости просим в Евразийский союз, Карабах мы вам, конечно, не отдадим, но «уговорить» армян вернуть парочку районов можем, хорошенько припугнув Сержа Саргсяна и Бако Саакяна с их биографически безукоризненной службой Российской Федерации.

Может возникнуть вопрос: а почему, собственно, избрана союзная Армения на заклание? Что за клиническая мания предавать в первую очередь союзников – от сербов и белорусов до армян – причем без серьезных казалось бы на то оснований? Ни одна держава ведь так не поступает с союзниками. Ответ прост. Россия стремительно теряет позиции и на южном стратегическом направлении, чтобы удержаться в регионе, ей во что бы то ни стало необходимо расширить свое присутствие в Южном Кавказе. За счет чьих интересов можно этого добиться? 

На фоне неутихающих украинских баталий надавить на Грузию с ее серьезным евроатлантическим зонтиком сложно – шуму и треску много, есть риск нарваться на очередную порцию западных санкций с последующим углублением рецессии и социального недовольства в РФ. Кошмарить приграничный Азербайджан – тоже хлопотное дело, с учетом позиций братской Турции, газовых и прочих бизнес-проектов с Анкарой. К тому же потрясения могут перекинуться на вечно дымящийся Дагестан с его 120 нациями и народностями и недофеодальную Чечню – как говорится, со всеми вытекающими.

Кто остается? «Опять Гуськов» – милая, покорная Армения с карабахским довеском, президент которой не осмеливается даже робко спросить посольство России о причинах криминального беспредела ее властей по отношению к армянским журналистам. Но страну с такими застенчивыми властями разозлить чрезвычайно трудно: на все пинки и звонкие подзатыльники она отвечают смущенным румянцем Налбандяна и сдачей лютующему «союзнику» очередного кусочка суверенитета – чтоб больше не пинали-с. Поэтому ФСБ приказано усилить порку Еревана и Степанакерта – до пробуждения у породы беспозвоночных хотя бы зачаточных форм чести и достоинства.

Но в Кремле, судя по всему, предупредили ФСБ: гните, чтобы гнулось, а не ломалось. Цель побоев – не стремление вызвать восстание армян с подключением воинственной диаспоры в 120 странах мира. Цель несколько иная. Необходимо аккуратно, точечными ударами напугать граждан РА и НК, довести их до нищеты и деморализовать до посинения, чтобы сдача стратегически важных позиций в РА и НК не вызвала серьезных волнений. Этой же цели служит и всячески поощряемая массовая эмиграция армян – выезжают, как правило, недовольные, потенциально «взрывоопасные» граждане.

Выражаясь медицински, происходит нечто вроде локальной анестезии с последующей парализацией пациента. И чтобы «согнулось, но не сломалось», чтобы общественность Армении не догадалась о политике настоящего расизма, проводимого по отношению к РА и НК, параллельно осуществляются крупные и мелкие операции «Прикрытие» с подключением нескольких ереванских, карабахских и московских клоунов армянского происхождения с их лжепатриотической трескотней о «многовековом братстве», «духовных скрепах» и прочей, давно почившей идеологической белиберде, рассчитанной на интеллектуальных инвалидов. Есть, конечно, уж совсем «скрытая» от глаз подоплека этих событий, самый глубинный лейтмотив происходящего, связанный с другими центрами силы вне РФ, но о нем знают или догадываются пока только единицы.Их многоступенчатой «нейтрализацией» в последние годы и заняты представители этих центров в РФ, РА и НК…

Так или иначе, но приказ сверху спущен, вот ФСБ и вовсю старается, своими неуклюжими шагами, как слон в посудной лавке, смеша уже всех наблюдателей. Особенно ярко проявляется эта примитивно-лобовая политика на примере независимой армянской газеты «Третья Сила Плюс», закрытой усилиями упомянутого ведомства. Как известно, по приказу властей России ФСБ незаконно изъяла средства армянского издания с банковского счета, без каких-либо объяснений и заявлений (!), из-за чего газета вынуждена была приостановить свою деятельность. Все попытки коллектива «ТСП» добиться восстановления элементарной законности в правоохранительных органах РФ окончились безрезультатно. После чего 18 апреля с.г. издание обратилось с открытым письмом к президенту РФ В. Путину с призывом вмешаться в ситуацию и помочь журналистам вроде бы союзного государства вернуть свои средства. Письмо в Кремле получили и зарегистрировали… 24 апреля (!) – в день поминовения жертв Геноцида армян. И не ответили на него. Вместо кремлевской администрации 27 мая с.г. главному редактору «ТСП» Ваграму Агаджаняну ответило почему-то министерство иностранных дел России. Вниманию читателей представляем переписку МИД РФ и армянских журналистов без комментариев – они тут явно излишни:

«О Вашем обращении на имя Президента Российской Федерации.

Уважаемый Ваграм Георгиевич, 

В связи с Вашим обращением на имя Президента Российской Федерации В.В. Путина относительно ситуации, сложившейся вокруг издания «Третья Сила Плюс», вновь рекомендовали бы Вам отстаивать интересы издания в правовом поле, в том числе посредством обращения в судебные инстанции.

С уважением 

Начальник отдела Четвертого департамента стран Содружества Независимых Государств Министерства иностранных дел РФ А. Журов».

В ответном письме главный редактор «ТСП» заявил МИД РФ следующее:

«Уважаемый господин Журов! Вновь сообщаю Вам, что мы уже 4-й год пытаемся отстаивать интересы нашего издания, незаконно закрытого усилиями руководства ФСБ, именно в правовом поле. Но власти Российской Федерации откровенно взяли под защиту преступника – подполковника ФСБ В.В. Поздышева, хотя сами убедились в справедливости требований коллектива издания. На днях законность наших требований подтвердил и представитель посольства Российской Федерации в Армении Петр Владиславович Щукин, охарактеризовавший действия российского чиновника как мошенничество. 

В течение долгих лет мы неоднократно обращалась во все правовые инстанции России по факту хищения финансовых средств газеты со стороны подполковника ФСБ. Но ни Генпрокуратура РФ, ни Следственный комитет, ни Военная прокуратура, ни тем более ФСБ, в нарушение действующего законодательства РФ, не удосужились хотя бы опросить свидетелей по данному делу, несмотря на многочисленные заявления журналистов и готовность редакции предоставить все доказательства кражи газетных средств. Видимость какого-то расследования пыталось создать только МВД России, но после тяжких трехмесячных раздумий решило передать дело в ФСБ, сославшись на его «особую важность». ФСБ же явно прикрывает своего сотрудника, укравшего газетные сбережения, хотя сама убедилась в преступности действий последнего, «наказала» его за грабеж журналистов, уволив с госслужбы, и даже запретила ему выезд за рубежи РФ, как минимум, до 2015 г. Но возвращать украденные средства интернационального коллектива газеты, мягко говоря, не торопится. 

Что касается Вашего совета обратиться в судебные инстанции, то снова напоминаю МИД РФ, что правоохранительные органы Армении не могут рассматривать преступления иностранных граждан, совершенные на территории других государств. Преступление против газеты совершено на территории России российским чиновником, а значит, дело должно рассматриваться правоохранительными органами Российской Федерации. Поэтому к армянским правоохранителям мы обратиться не можем. Тем более, что президент Армении заявил нам, что решение этого вопроса находится вне рамок полномочий армянских властей.

Если Вы имели ввиду судебные инстанции Российской Федерации, то сообщаю Вам, что у нас нет возможности обратиться в российский суд. Все наши средства украдены российским чиновником, и мы не можем нанять адвоката в Москве. Помимо того, это невозможно сделать чисто географически. Поэтому мы и обратились в Генпрокуратуру, Следственный комитет и прочие правовые инстанции РФ. Но, как видите, российская сторона явно прикрывает преступника и отказывается даже выслушать свидетелей по делу.

Примечательная деталь: непосредственный начальник преступника из ФСБ, его домочадцы и даже сам правонарушитель ПИСЬМЕННО (на более чем 30 страницах) подтвердили правоту коллектива нашей газеты. Вынужденно подтвердил это даже представитель российского посольства в Ереване – сотрудник вашего ведомства. Все они – граждане Российской Федерации. Но власти РФ продолжают защищать грабителя, а не ограбленных – журналистов, представителей вроде бы дружественной для РФ страны…

Господин Журов! Мы прекрасно понимаем, что причиной 4-летних издевательств властей России над нашей газетой, проповедовавшей исключительно дружбу и сотрудничество между народами, является уже неприкрытая ненависть к армянскому народу и откровенный расизм, демонстрируемые руководством ФСБ, в частности, в вопросе нашего издания. Эта ненависть и этот расизм достигли у властей РФ, видимо, такой степени, что заставляют их идти на публичное нарушение законов даже собственной страны. Нарочитость и публичность незаконных действий властей РФ, конечно, наводят на определенные размышления, но в нашем случае они вряд ли обеспечат нужный кому-то в Москве эффект. 

Мы снова требуем от властей Российской Федерации вернуть коллективу газеты «Третья Сила Плюс» украденные у нее средства. Редакция «ТСП» располагает всеми, в том числе документальными доказательствами свершившегося преступления. Вам остается лишь указать где, когда и в какой форме мы можем предоставить эти доказательства правоохранительным органам Российской Федерации. 

С возрастающим к Вам уважением

Ваграм АГАДЖАНЯН
Главный редактор «Третьей Силы Плюс»

P.S. Пока материал готовился к печати, поступили уточняющиеся сведения о том, что по приказу ФСБ армянские спецслужбы заблокировали личный электронный адрес главного редактора «ТСП» В. Агаджаняна. Руководитель закрытого издания заявил об этом факте администрациям президентов Армении и НК, потребовав от властей прекратить вмешательство в личную жизнь его семьи (это уже не первый факт такого вмешательства). В ответ ему заявили, что спецслужбы не блокировали личную почту журналиста. На вопрос редактора «А кто у нас блокирует электронные адреса? Союз композиторов? Или, может, министерство сельского хозяйства?» ответа не последовало. Незаблокированным остался только электронный адрес редакции газеты, связанный со многими международными организациями – errorduj@mail.ru. Его блокирование было бы зафиксировано иностранными партнерами издания.

Согласно тем же сведениям, армянские власти по настоянию российских коллег «тактично» принуждают Ваграма Агаджаняна к выезду за рубеж. Так, как поступили многие-многие армянские журналисты. Процесс контролируется лично президентами Армении и НКР…

https://www.lragir.am/ru/2015/06/02/42457/

***
"ՊՈՒՏԻՆ, ՊԱՀԻՐ ՔՈ ԽՈՍՔԸ"։ ԲՈՂՈՔԻ ԱԿՑԻԱ ՍՏԵՓԱՆԱԿԵՐՏՈՒՄ

Արցախում տեղի է ունեցել հանրապետության քաղաքացիների բողոքի ակցիան, որոնք կոչ են արել Ռուսաստանի իշխանություններին կատարել իրենց ստանձնած խաղաղապահ պարտավորությունները: Աշխարհում արգելված "Գորշ գայլեր" կազմակերպության մի խումբ ադրբեջանցի ահաբեկիչներ և այդ երկրի հատուկ ծառայությունների ներկայացուցիչները փակել են Արցախի և Մայր Հայաստանի միջև միակ ճանապարհը՝  ճգնաժամ ստեղծելով հանրապետությունում։ Եվ այս ամենը՝ ռուս "խաղաղապահների" անտարբեր հայացքի ներքո, որոնք պարտավորվել են ապահովել ավտոմայրուղու անվտանգությունը։ Հիմա արդեն պարզվում է, որ Արցախի և մնացած Հայաստանի միջև ճանապարհի շրջափակման հրամանը տվել է անձամբ Ռուսաստանի նախագահ Պուտինը։ Համենայնդեպս, այս եզրակացությանն է գալիս արդեն ողջ հայ ժողովուրդը՝ այն պարզ պատճառով, որ ռուս "խաղաղապահները" Արցախի քաղաքացիներին հայտարարել են, որ իրենք կմաքրեն ճանապարհը ադրբեջանցի ահաբեկիչներից, "եթե Մոսկվայից հրաման լինի"։ Իսկ հրաման չկա։ Եզրակացությունները թողնում ենք Ձեզ...

                                                                       ***

ՌՈՒՍԱՍՏԱՆԸ ՆՈՐԻՑ Է ՓՐԿԵԼ ԱԴՐԲԵՋԱՆԻՆ ՋԱԽՋԱԽՈՒՄԻՑ

Ադրբեջանը հանրությունից թաքցնում է վերջին Ղարաբաղյան պատերազմի ընթացքում զոհված իր զինվորների ու սպաների իրական թիվը։ Ռուսական աղբյուրների տվյալներով՝ խոսքը առնվազն 23 հազար զոհերի մասին է, թեեւ դա նախնական թիվ է՝ իրականում ադրբեջանական բանակի եւ թուրքական հատուկ ծառայությունների կորուստների թիվը հասնում է 30 հազարի: Եվ դա՝ Ռուսաստանի ղեկավարության թելադրանքով Հայաստանի և Ղարաբաղի իշխանությունների կազմակերպված խմբակային դավաճանության, հայկական հակաօդային պաշտպանության միջոցների միտումնավոր անջատման,հայկական ուժերի մոտ զենքի և զինամթերքի բացակայության, հայկական պաշտպանության միտումնավոր կազմալուծման պայմաններում։ Նշենք նաև, որ հայկական բանակի զինծառայողների մոտ 80 տոկոսն այդպես էլ չի մասնակցել մարտական գործողություններին. նրանք պարզապես մնացել են զորանոցներում:

Եվ ահա այս պայմաններում մի բուռ հայ զինվորներ ընդամենը մեկ ամսվա ընթացքում ոչնչացրել է ադրբեջանական բանակի մեկ երրորդը։ Իսկ պատկերացնո՞ւմ եք, թե որքան զինվորներ կկորցնեին Ադրբեջանն ու Թուրքիան, եթե վերը նշված գործոնները չլինեին։ Ռուսաստանի ղեկավարությունն, ըստ էության, կրկին փրկեց Ադրբեջանին ջախջախումից, ինչպես 1994-ին։ Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանն իզուր չի հայտարարել Բաքվում կայացած զորահանդեսի ժամանակ: "Առանց Ռուսաստանի իշխանությունների և անձամբ ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինի օգնության, թուրքերն ու ադրբեջանցիները չէին հասնի հաղթանակի Ղարաբաղում"...

Դիտեք այս տեսանյութը եւ շատ բան կհասկանաք.
https://www.facebook.com/artur.aramyan/posts/3839565732778781 

Վահրամ Աղաջանյան

"Երրորդ Ուժ Պլյուս" անկախ հայկական թերթի գլխավոր խմբագիր

https://thirdforceplus.blogspot.com/2022/12/blog-post_17.html

https://thirdforceplus.blogspot.com/2022/12/blog-post_13.html

***
Ինչու՞ է Մոսկվան հակառուսական տրամադրություններ հրահրում Հայաստանում

Ռուս մեծ գրող Միխայիլ Սալտիկով-Շչեդրինը մի առիթով նշել էր, թե «ռուսական իշխանությունը իր ժողովրդին պետք է պահի մշտական զարմանքի մեջ»: Ու եթե մարդ արարածը Ռուսիայում սկսի զարմանալ, ապա նա, իր համոզմամբ, «պարզապես կքարանա զարմանքից ու այդպես մինչև կյանքի վերջը քարացած էլ կմնա»: Ասում են, Սալտիկով-Շչեդրինին ռուս գրականության մեջ առանձնահատուկ տեղ է հատկացված, քանի որ նա ստեղծագործել է գրեթե երկու դար առաջ, բայց նրա սյուժեները ապշելու չափ հիշեցնում են այն ամենը, ինչ տեղի է ունենում Ռուսաստանում այսօր: Մենք համոզված ենք, որ եթե գրողն ապրեր ներկայիս Ռուսաստանում, ապա նա անպայման կլրացներ իր պնդումն այն մտքով, որ ՌԴ իշխանությունները, ըստ ամենայնի, որոշել են զարմացնել ոչ միայն ռուսաստանցիներին, այլև նրանց բոլոր հարևաններին, հատկապես ՌԴ-ի նկատմամբ բարեկամաբար տրամադրված հազվագյուտ երկրների ժողովուրդներին:

Ընդհանրապես Ռուսաստանի ու սահմանակից պետությունների քաղաքացիները, մեր կարծիքով, պետք է ժամանակ առ ժամանակ վերընթերցեն այս, անկասկած, տաղանդավոր գրողի ստեղծագործությունները, եթե ցանկանում են հասկանալ ռուսական պետականության որոշակի առանձնահատկություններն ու նրա բազմաթիվ ձախողումների պատճառները արտաքին ու ներքին քաղաքականության ոլորտներում: Ահա Սալտիկով-Շչեդրինի աֆորիզմներից մի քանիսը, որոնք թևավոր են դարձել նույնիսկ մեր օրերում. «Խոսեց հայրենասիրության մասի՞ն: Ուրեմն ինչ-որ բան է գողացել կամ պատրաստվում է գողանալ»; «Մեզ մոտ՝ Ռուսաստանում, գողանում են բոլորը ու քրքջալով իրար հարցնում. ե՞րբ է այս ամենին վերջ տրվելու»; «Ամենավատ օրենքները Ռուսաստանում են, բայց այդ թերությունը փոխհատուցվում է նրանով, որ ոչ մեկը դրանք չի կատարում»; «Եթե ես քնեմ ու արթնանամ 100 տարի անց և ինձ հարցնեն, թե ինչ է հիմա կատարվում Ռուսաստանում, ես կպատասխանեմ. խմում են ու գողանում»; Ռուս պաշտոնյայի «սիրտը միշտ ինչ-որ մի բան է ուզում. ոչ այն է սահմանադրություն, ոչ այն է զութխու միս ծովաբողկով, ոչ այն է ինչ-որ մեկին կողոպտել»; «Բթամտության համառությունը մեզանում հսկայական ուժ ունի»; «Առաջ գնալ դժվար է, հետ գնալ՝ անհնար»:

Ոչ միայն Սալտիկով-Շչեդրինի, այլև ժամանակակից ռուս փորձագետների համոզմամբ, Ռուսաստանը դարեր շարունակ ոչ մի կերպ չի կարողանում լուծել իր համար չափազանց տանջալից ու, թերևս, ամենակարևոր խնդիրը, որը վերածվել է այդ երկրի ու նրա հարևանների գրեթե բոլոր փորձանքների հիմնական պատճառի. «Ինչպե՞ս գողանալ ու միաժամանակ բարգավաճել: Եվ վաստակել մյուս ժողովուրդների հարգանքը»: Արևմտյան հանրությունն ու ասիական որոշ պետություններ վաղուց են կարգավորել նշյալ, կարծես թե այդքան պարզ խնդիրը: Որպեսզի երկիրդ հաջողության հասնի, մրցունակ լինի և ազդեցություն ունենա աշխարհում, պետք է ընդամենը արմատավորես բոլորի համար ընդունելի արժեհամակարգ, դադարեցնես կողոպուտն ու գողությունը, ներդրումներ կատարես ռազմավարական, բազային ոլորտներում, զարգացնես ենթակառուցվածքը, գոնե նվազագույնի հասցնես կրիմինալը պետական գերատեսչություններում, եթե հոգեկերտվածքային որոշ առանձնահատկությունների պատճառով այն արմատախիլ անելն անհնար է: Որովհետև գործը կրիմինալի ոչ միայն անբարոյականության, գործը նրա բացարձակ անարդյունավետության մեջ է: Քրեական կառավարումը, չնայած կարճաժամկետ հեռանկարում հասած կասկածելի հաջողության, վերջնական արդյունքում ծանրագույն խնդիրներ է ստեղծում նույն կրիմինալիտետի համար՝ այստեղից բխող բոլոր ցնցումներով ու հեղափոխություններով և, որպես կանոն, ավարտվում է լիակատար ձախողմամբ: Որովհետև գրեթե ողջ աշխարհում, բացի ՌԴ-ից և մի քանի էկզոտիկ պետկազմավորումներից, վաղուց են հասկացել այն պարզ ճշմարտությունը, որ գողանալ ու միաժամանակ բարգավաճել հնարավոր չէ: Պետք է ընտրես. կամ կողոպտւմ ես և մշտապես դողում ապագայիդ համար, տարեցտարի թշնամիների ամբոխներ բուծելով երկրում ու նրա սահմաններից դուրս, ի վերջո կոլլապսի հասցնելով և կառուցած համակարդ, և պետությունն ամբողջությամբ: Կամ պաշտպանում ես օրինականությունն ու իրավակարգը, զարգացնում ես տնտեսության իրական սեկտորը, կենսագործունեության հիմնական բնագավառները, ապահովում դրանց ինվեստիցիոն գրավչությունը, բարելավում քազաքացիների կյանքի որակը ու դրանով երկարացնում քո իսկ քաղաքական գոյությունը առանց լուրջ ցնցումների: Հաջողության այլ բանաձև չկա ու չի էլ կարող լինել: Կարելի է նաև, անշուշտ, այտերն ուռցնելով ու դեմքի լուրջ արտահայտությամբ զօրուգիշեր բթացնել բնակչությանը միջազգային դավադրությունների, հավերժական ճգնաժամի, անցողիկ ռեցեսիաների, բլինչիկներ բաժանող նուլանդների մասին քարոզչական հեքիաթներով: Սակայն բոլորին է արդեն հասկանալի, որ ՌԴ և նրան «բռնադաշնակցած» 2-3 երկրների իշխանությունների համար սրնթացորեն հասունացող աղետալի տրանսֆորմացիաների հիմնական պատճառը պետք է փնտրել այլ ոլորտներում:

Ռուսաստանի և ԱՊՀ որոշ պետությունների, ինչպես ասում են, աչքի առաջ է Արևմուտքի ցայտուն օրինակը՝ իր ինքնաբավ և արդյունավետ պետական մենեջմենտով, սկզբունքորեն այլ բնույթի կառավարչական իրավիճակով: Այն Արևմուտքի, որին գիշեր-ցերեկ հայհոյում են տարբեր տրամաչափի ռուս չինովնիկներն ու պատասխանատու անձինք, «չգիտես ինչու» նախընտրելով բուժվել, հանգստանալ, ծննդաբերել և պահել սեփական խնայողությունները այդ նույն փնովված ու այդքան ատելի Արևմուտքում: Սա ռուսական պարանոյայի հին, ավանդական դրսևորումներից է. ատել Արևմուտքը՝ ամեն ինչում նրան անհաջող կերպով ընդօրինակելով, սիրել ու միաժամանակ ատել այն, ինչ կցանկանայիր տեսնել նաև սեփական երկրում: Չնայած դրան, արևմտյան պետությունների առաջադեմ փորձը ոչ ոք չի շտապում արմատավորել հայրենիքում: Խանգարում են ոչ այն է ֆանտաստիկ սակավամտությունը, ոչ այն է ՌԴ իշխանությունների ու ԱՊՀ երկրներում նրանց դրածոների աներևակայելի ագահությունը, ոչ այն է նրանց ինքնասպան, անհեթեթ ու դեպրեսիվ պետկառավարման այլ «գաղտնի» պատճառներ: Անշուշտ, կյանքում հրեշտակներ ու դրախտի դեսպան քերովբեներ չկան. սկանդալներն ու ճգնաժամերը հաճախ ցնցում են նաև արևմտյան հանրությունը: Սակայն դարեր շարունակ այնտեղ մշակված առողջ մեխանիզմները նպաստում են խնդիրների արագ, անցավ ու անցնցում կարգավորմանը: Ինչի մասին միայն երազել կարելի է հետխորհրդային «բոստաններում», որոնք չգիտես ինչու պետության կարգավիճակ ունեն:

Կարծիք կա նաև, որ տարբեր իրավիճակներում ՌԴ իշխանությունների առաջին հայացքից տարորինակ թվացող պահվածքը կապված է այդ երկրի որոշ ղեկավարների, այսպես ասած, «յուրահատուկ» բեքգրաունդի հետ, և նրանց խենթ ու չդադարող օտարոտիությունների «բանալին» պետք է փնտրել «կամ ապուշ է, կամ դավաճան» աքսիոմատիկ ճշմարտության շրջանակներում: Ըստ այդմ՝ ի սկզբանե ձախողված որոշումներն ընդունվում են կամ գիտակցաբար, կամ տկարամտության հետևանքով: Նշյալ վարկածի համաձայն, ռուսական պետկառույցներում տիրող լիակատար խառնաշփոթի գերիշխող պատճառը կամ քաղաքական տարբեր «դարբնոցներից» իշխանության հասած դեգեներատների կլինիկական ախտորոշումն է, կամ դրսից պատվիրված ու մանրազնին մշակված աշխարհաքաղաքական իրավիճակների մոդելավորումը՝ ՌԴ սահմանակից երկրներում որոշակի տրամադրությունների հրահրմամբ: Մոսկվայի որոշ աղբյուրներ պնդում են, թե առկա է երկու երևույթների սիմբիոզը. սա և ավանդական բթամտությունն է, և միաժամանակ «նորածին» թշնամանք հարևան երկրների նկատմամբ: Եվ այս մտածված «բթամիտ թշնամանքի» սայր է ընտրված ՌԴ Անվտանգության Դաշնային Ծառայությունը (ԱԴԾ-ФСБ-ն): Հենց այս գերատեսչությանն է հանձնարարված, օրինակ, հակառուսական տրամադրությունների հրահրումը Հայաստանում:

Ի՞նչ նպատակ է դա հետապնդում: ՌԴ աղբյուրները համոզված են, որ խնդիրը միայն ԱՊՀ երկրներում կրիմինալը ցանկացած կոնֆիգուրացիաներով և ամեն կերպ պահպանելու ռուսական պետկառույցների ձգտումը չէ: Կան ավելի լուրջ, քողարկված նախագծեր: Նույն տվյալներով, «ռուսազգի դեսիժնմեյքերները» հանգել են այն եզրակացության, որ հասունացել է հերթական դաշնակցին հանձնելու պահը. ինչպես և 20-րդ դարի սկզբին ընտրված է Հայաստանը, Հարավային Կովկասում ՌԴ-ի միակ ֆորպոստը: Բայց այս դավաճանությունը պետք է ինչ-որ կերպ բացատրել ռուս հասարակությանը, որն առանց այդ էլ ապշահար հետևում է, ասենք, Բելառուսի կամ Ղազախստանի հետ ունեցած ՌԴ չմարող ու շարունակական սկանդալներին: Հակայկական պատրաստվող քայլերին համոզիչ տեսք տալու ու արդարացված բնույթ հաղորդելու համար Մոսկվային անհրաժեշտ է ռուսատյացության գոնե թեթև ալիք բարձրացնել Երևանում:

Ինչպե՞ս դրան հասնել: Օրինակ, ՀՀ-ում և Սփյուռքում ճանաչված բարեգործի կոպտորեն «բեմադրված» ու լայնորեն գովազդված ձերբակալությամբ: Կամ հայկական ինչ-որ թերթի անօրինական փակումով: Այս ֆոնին մեկ էլ տեսար կհասունանա հիշյալ նախագծի հեղինակների համար այնքան անհրաժեշտ հայտնի իրադարձությունը Գյումրիում ռուսական բազայի շուրջ: Զանգվածային ոչնչացման սպառազենի վաճառքը ՀԱՊԿ անդամ երկրի հետ պատերազմող Ադրբեջանին, Միկոյանի արձանի հետ կապված ձանձրալի պատմությունը կամ, ասենք, էլեկտրաէներգիայի պատրաստվող թանկացումը միայն հաստատում են հիշյալ վարկածի իրավացիությունը: Ընդ որում նպատակին պետք է հասնել ընդգծված բիրտ, անօրինական մեթոդներով, որպեսզի երաշխավորված լինի հակառուսական տրամադրությունների ալիքը ՀՀ-ում և ԼՂՀ-ում, ինչից հետո կարելի է մեղադրել Երևանին ռուսաֆոբիայի մեջ և ի ցույց դնել ՌԴ հասարակությանը «հայ գործընկերների անհուսալիությունը»: Զուգահեռաբար նաև տպավորիչ գումարներ վաստակել այս պարզունակ սադրանքից՝ մի լավ «կթելով» և Ադրբեջանին (4-5 մլրդ. դոլար), և ծեր ու հիվանդ Լևոն Հայրապետյանին, որին իրենք էլ պարգևատրել էին Ռուսաստանին մատուցած բազմաթիվ ծառայությունների դիմաց: Վերջինիս ձերբակալությունը նաև ցինիկ, բայց լավ հաշվարկված մեսսիջ է ՌԴ բոլոր հայազգի ու ոչհայազգի գործարարներին. եկել է կիսվելու պահը, այլապես ձեզ չի փրկի նույնիսկ ՌԴ ԱԳՆ-ի շքանշանը, որով Հայրապետյանին պարգևատրել է անձամբ նախարար Լավրովը, եթե նրա հետ են այդպես վարվել, ապա մտածեք, թե ձեզ ինչ է սպասում: Դաշնակցին հանձնելու բազմաշերտ օպերացիայի կողմնակի նպատակներից է նաև Սերժ Սարգսյանի, ինչպես ռուսներն են ասում՝ «ոջլոտության ստուգումը», այսինքն ՌԴ-ին ՀՀ նախագահի հավատարմության հաստատումը՝ իր «կոմպլեմենտար քաղաքականությամբ» հանդերձ: Դրան գումարած՝ ռազմավարական կնիքսեն Բաքվի ուղղությամբ. բարի գալուստ Եվրասիական միություն, ամենափրկիչ կռվախնձոր Ղարաբաղը մենք ձեզ, իհարկե, չենք տա, բայց ՌԴ-ին կենսագրորեն անթերի ծառայած Սերժ Սարգսյանին ու Բակո Սահակյանին նրբագեղորեն վախեցնելով, կարող ենք «համոզել» 2-3 շրջան զիջել ԵՏՄ նորաթուխ անդամին:

Կարող է հարց ծագել. իսկ ինչու՞ հենց Հայաստանն է ընտրվել զոհաբերության համար: Սա ին՞չ կլինինկական մոլուցք է դավաճանել առաջին հերթին սեփական դաշնակիցներին՝ սերբերից ու բելոռուսներից սկսած հայերով վերջացրած, ընդ որում առանց լուրջ կարծես թե հիմունքների: Պատասխանն ակնհայտ է: Ռուսաստանը աստիճանաբար զիջում է դիրքերը նաև հարավային ռազմավարական ուղղությամբ: Տարածաշրջանում վերջնականապես չձախողվելու համար նա ամեն կերպ պետք է ընդլայնի իր ներկայությունը Հարավային Կովկասում: Ու՞մ շահերի հաշվին կարելի է հասնել դրան: Ուկրաինական ճգնաժամի ֆոնին ճնշում գործադրել եվրոատլանտյան հովանոցով պաշտպանված Վրաստանի վրա չափազանց բարդ է. մեծ է և աղմուկ-աղաղակի վտանգը, և արևմտյան սանկցիաների հերթական փաթեթը «վաստակելու» սպառնալիքը՝ ՌԴ-ում ռեցեսիայի և սոցիալական դժգոհության հետագա խորացմամբ: Սահմանակից Ադրբեջանին սարսափեցնելը նույնպես ծանր խնդիր է, հաշվի առնելով եղբայրական Թուրքիայի դիրքորոշումը, Անկարայի հետ գազային և այլ բնույթի բիզնես-նախագծերի գործոնը: Բացի այդ, ցնցումները կարող են տարածվել մշտապես ծխացող Դաղստանում իր 120 ազգերի ու ցեղախմբերի «ոխերիմ բարեկամությամբ» և կիսաֆեոդալական Չեչնիայում իր անմեղսունակ ղեկավարությամբ: Ուստի բացառվում է նաև Ադրբեջանին ճնշելու տարբերակը:

Ո՞վ է մնում արդյունքում: «Դարձյալ Գուսկովը»: Հլու հնազանդ Հայաստանը իր հեզահոգի ղարաբաղյան կցորդով: Ռուսական կայսրության հավերժական բադիկը: Երկիր, որի նախագահը չի համարձակվում նույնիսկ երկչոտ հարց ուղղել ՌԴ դեսպանատանը՝ հայ լրագրողների նկատմամբ ռուս պաշտոնյաների քրեական չդադարող սանձարձակությունների վերաբերյալ: Բայց նման փոքրոգի իշխանություններ ունեցող երկրին չափազանց դժվար է կատաղեցնել. բոլոր «աքացիներին» և «վզակոթին» հասցված հնչուն հարվածներին նա պատասխանում է շփոթմունքից կարմրած Նալբանդյանի ամոթխած լռությամբ ու չափն անցած «դաշնակցին» ինքնիշխանության ևս մի կտոր հանձնելով: Որ էլ «քացի» չտա: Ուստի ФСБ-ին հանձնարարված է ուժեղացնել Երևանի ու Ստեփանակերտի «ճիպոտահարումը», մինչև անողնաշարների ցեղատեսակում պատվի և արժանապատվության գոնե սաղմնային բջիջների արթնացում:

Սակայն Կրեմլում, ըստ ամենայնի, զգուշացրել են ФСБ-ին. ծռեք, որ ծռվի, այլ ոչ թե կոտրվի ու պայթի: «Ճիպոտահարման» ու նվաստացումների նպատակը ոչ թե հայության ապստամբությունն է՝ 150 երկրներում ռազմատենչ Սփյուռքի ներգրավմամբ: Նպատակը փոքր ինչ այլ է: Անհրաժեշտ է ճշտապահորեն, կետային հարվածներով վախի մթնոլորտ ձևավորել հայկական երկու հանրապետություններում, հասցնել դրանց քաղաքացիներին ծայրահեղ աղքատության եզրին, բարոյալքել նրանց, ինչպես ասում են, մինչև կապտելը, որպեսզի ռազմավարական կարևորագույն դիրքերի հանձնումը ՀՀ-ում և ԼՂՀ-ում բնակչության շրջանում լուրջ հուզումներ չառաջացնի: Այդ նպատակին է ծառայում նաև ամեն կերպ խրախուսվող հայերի զանգվածային արտագաղթը. երկիրը, որպես կանոն, լքում են դժգոհ, պոտենցիալ «պայթունավտանգ» քաղաքացիները:

Բժշկական լեզվով ասած, տեղի է ունենում լոկալ անեսթեզիայի նման մի բան՝ «հիվանդի» մոտալուտ պարալիզացիայի հաշվարկով: Որ հանկարծ «չկոտրվի ու պայթի, այլ միայն ծռվի» և հայ հասարակությունը չկռահի ՀՀ և ԼՂՀ նկատմամբ վարվող ռասիզմի իսկական քաղաքականության մասին, զուգահեռաբար իրականացվում են ինտելեկտուալ հաշմանդամների համար նախատեսված «Քողարկում» մանր ու խոշոր մի շարք օպերացիաներ՝ հայկական ծագում ունեցող մոսկվաբնակ, երևանցի ու ղարաբաղցի որոշ խեղկատակների մասնակցությամբ, «բազմադարյան եղբայրության», «հոգևոր կապերի» և նման տիպի այլ տափակ ու դարն ապրած գաղափարական կարգախոսներվ: Կա, իհարկե, այս գործընթացի խնամքով ավելի թաքցրած աստառը, իրադարձությունների ամենախորքային լեյտմոտիվը, որը կապված է ՌԴ-ից դուրս գործող ուժի կենտրոնների հետ, ինչի մասին գիտեն կամ կռահում են առայժմ քչերը: Վերջիններիս աստիճանական «չեզոքացմամբ» զբազված են հենց այդ կենտրոնների ներկայացուցիչները ՌԴ-ում, ՀՀ-ում և ԼՂՀ-ում…

Այսպես թե այնպես, բայց հրահանգը վերևից իջեցված է, և ФСБ-ն անցել է գործի, ինչպես փիղը ամանեղենի կրպակում, իր անդյուրաշարժ, անշնորք քայլերով զվարճացնելով արդեն բոլոր դիտորդներին: Այս պարզունակ քաղաքականությունը ցայտուն կերպով արտահայտվեց ФСБ-ի ղեկավարության ջանքերով փակված «Երրորդ Ուժ Պլյուս» («ԵՈՒՊ») հայկական անկախ թերթի հետ կապված զարգացումներում: Ինչպես հայտնի է, ՌԴ իշխանությունների հրահանգով ФСБ-ն առանց որևե բացատրության և հայտարարության (!), խախտելով բոլոր գրված ու չգրված օրենքները, բանկային հաշվից ապօրինաբար հափշտակել է «ԵՈՒՊ»-ի ֆինանսական միջոցները, ինչի արդյունքում թերթը ստիպված է եղել դադարեցնել իր գործունեությունը: ՌԴ իրավապահ մարմիններում տարրական օրինականության վերականգնմանը հասնելու «ԵՈՒՊ» կոլեկտիվի բոլոր ջանքերն ապարդյուն անցան: Ինչից հետո ս.թ. ապրիլի 18-ին պարբերականը բաց նամակով դիմել է ՌԴ նախագահ Վ. Պուտինին՝ կոչ անելով նրան միջամտել գործընթացին և օգնել կարծես թե դաշնակից երկրի կողոպտված լրագրողներին վերադարձնել թերթի խնայողությունները: Նամակը Կրեմլում ստացել են և գրանցել… ապրիլի 24-ին (!), Եղեռնի զոհերի հիշատակման օրը: Ու չեն պատասխանել: Փոխարենը «ԵՈՒՊ» գլխավոր խմբագիր Վահրամ Աղաջանյանին ս.թ. մայիսի 27-ին նամակ է հղել չգիտես ինչու ՌԴ արտաքին գործերի նախարարությունը: Ընթերցողների ուշադրությանն ենք ներկայացնում ՌԴ ԱԳՆ-ի և հայ լրագրողների նամակագրական կապը առանց մեկնաբանությունների. դրանք այստեղ իսկապես ավելորդ են…

«Ռուսաստանի Դաշնության Նախագահին ուղղված Ձեր դիմումի մասին

Հարգարժան Վահրամ Գեորգիևիչ: «Երրորդ Ուժ Պլյուս» պարբերականի շուրջ իրավիճակին առնչվող Ռուսաստանի Դաշնության Նախագահ Վ.Վ.Պուտինին ուղղված Ձեր նամակի կապակցությամբ նորից խորհուրդ ենք տալիս Ձեզ պաշտպանել պարբերականի շահերը իրավական դաշտում, այդ թվում նաև դիմելով դատական ատյաններին:

Հարգանքով՝ ՌԴ ԱԳՆ ԱՊՀ երկրների Չորրորդ դեպարտամենտի բաժնի վարիչ Ա. Ժուրով»:

ՌԴ ԱԳՆ-ին հասցեագրված պատասխան նամակում «ԵՈՒՊ» գլխավոր խմբագիրը ասել է հետևյալը. «Հարգարժան պարոն Ժուրով: Նորից եմ հաղորդում ձեզ, որ ФСБ-ի ղեկավարության ջանքերով ապօրինաբար փակված մեր թերթի շահերը մենք պաշտպանում ենք հենց իրավական դաշտում: Սակայն Ռուսաստանի Դաշնության իշխանությունները բացեիբաց աջակցում են հանցագործին՝ ՌԴ ФСБ փոխգնդապետ Վ.Վ. Պոզդիշևին, չնայած համոզվել են թերթի պահանջների իրավացիության մեջ: Օրերս մեզ հետ հեռախոսազրույցում ՌԴ դեսպանատան խորհրդական, հյուպատոսական բաժնի վարիչ Պյոտր Վլադիսլավովիչ Շչուկինը հաստատել է հայկական թերթի դեմ կատարված հանցագործության փաստը, ռուս պաշտոնյայի գործողություններն որակելով իբրև խարդախություն:

Վերջին 4 տարիների ընթացքում «ԵՈՒՊ» խմբագրությունը բազում անգամ դիմել է ՌԴ իրավական բոլոր ատյաններին, պահանջելով պատասխանատվության ենթարկել թերթի ֆինանսական միջոցներն ապօրինի յուրացրած ФСБ-ի փոխգնդապետ Վ. Պոզդիշևին: Այդ հանցագործության պատճառով թերթը 2011 թ. սեպտեմբերից ստիպված դադարեցրել է իր գործունեությունը: Սակայն ոչ ՌԴ Գլխավոր դատախազությունը, ոչ Քննչական կոմիտեն, ոչ Ռազմական դատախազությունը, ոչ առավել ևս ФСБ -ն, չնայած լրագրողների բոլոր կոչերին ու ապացույցներ տրամադրելու պատրաստակամությանը, չբարեհաճեցին գոնե հարցաքննել վկաներին: Հետաքննության ինչ-որ փորձեր է կատարել միայն ՌԴ ՆԳՆ-ն, սակայն եռամսյա ծանր մտորումներից հետո որոշել է փոխանցել գործը ФСБ-ին՝ ընդգծելով «նյութի հատուկ կարևորությունը»: ФСБ-ն ակնհայտորեն պաշտպանում է հանցագործին, չնայած ինքն է համոզվել Վ.Պոզդիշևի գործողությունների հանցավորության մեջ, «պատժել» է նրան՝ գողության համար հեռացնելով պետական ծառայությունից և նույնիսկ արգելել իրավախախտին լքել ՌԴ տարածքը առնվազն մինչև 2015 թ: Սակայն, մեղմ ասած, չի շտապում վերադարձնել թերթի բազմազգ կոլեկտիվի ազնվորեն վաստակած խնայողությունները:

Ինչ վերաբերում է դատական ատյաններին դիմելու Ձեր կոչին, ապա կրկին անգամ հիշեցնում եմ ՌԴ ԱԳՆ-ին, որ որ ՀՀ իրավապահ մարմինները, մեծ ցանկության դեպքում անգամ, իրավասու չեն քննելու այլ երկրներում իրականացված օտարերկրացիների իրավախախտումները: Հանցագործությունը կատարել է ՌԴ քաղաքացին Ռուսաստանի Դաշնության տարածքում, ուստի այն պետք է քննեն ՌԴ իրավապահ մարմինները: Այդ իսկ պատճառով մենք չենք կարող դիմել ՀՀ իրավապահ ատյաններին: Հատկապես, որ ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանը ասել է մեզ, որ տվյալ խնդրի կարգավորումը դուրս է ՀՀ իշխանությունների լիազորությունների շրջանակից:

Եթե Դուք նկատի ունեիք ՌԴ դատական ատյանները, ապա տեղեկացնեւմ եմ Ձեզ, որ մենք ՌԴ դատարան դիմելու հնարավորություն չունենք: Նախ ռուս պաշտոնյան գողացել է թերթի բոլոր միջոցները և մենք ի վիճակի չենք փաստաբան վարձել Մոսկվայում: Եվ ապա. դա անհնար է զուտ աշխարհագրական տեսանկյունից: Այդ պատճառով էլ դիմել ենք ՌԴ Գլխավոր դատախազությանը, Քննչական կոմիտեին, այլ ատյաններ: Բայց, ինչպես տեսնում եք, ռուսական կողմը բացահայտորեն պաշտպանում է հանցագործին և հրաժարվում է անգամ լսել վկաներին:

Ուշադրության արժանի մեկ հանգամանք. ФСБ-ում հանցագորժի ղեկավարության ներկայացուցիչը, նրա տնեցիները և նույնիսկ ինքը իրավախախտը ԳՐԱՎՈՐ (ավելի քան 30 էջի վրա) հաստատել են թերթի կոլեկտիվի իրավացիությունը: Դա ստիպված հաստատել է նաև Երևանում ՌԴ դեսպանատան ներկայացուցիչը՝ ձեր գերատեսչության աշխատակիցը: Սակայն ՌԴ իշխանությունները պաշտպանում են կողոպտիչին, այլ ոչ թե կողոպտվածներին, բարեկամական երկրի լրագրողներին…

Պարոն Ժուրով: Մենք քաջ գիտակցում ենք, որ ռուսական պետկառույցների քառամյա ծաղրանքը՝ տարբեր ազգերի միջև բարեկամության ու համագործակցության գաղափարներ քարոզած թերթի նկատմամբ բացահայտ ռասիզմի և հայ ժողովրդի հանդեպ արդեն չքողարկվող ատելության հետևանք է: Այդ ռասիզմն ու ատելությունն, ըստ ամենայնի, այն աստիճանի են հասել, որ ստիպում են ՌԴ իշխանություններին հրապարակայնորեն խախտել նույնիսկ սեփական երկրի օրենքները: Ռուսական կողմի անօրինական գործողությունների միտումնավորությունն ու ընդգծված հրապարակայնությունը, իհարկե, մտորելու տեղիք են տալիս, բայց մեր դեպքում դրանք հազիվ թե ապահովեն Մոսկվայում ինչ-որ մեկին այդքան անհրաժեշտ էֆեկտը:

Ռուսաստանի Դաշնության իշխանություններից մենք նորից ենք պահանջում վերադարձնել «Երրորդ Ուժ Պլյուս» թերթից գողացված միջոցները: «ԵՈՒՊ» խմբագրությունը ունի հանցագործության փաստը ապացուցող բոլոր նյութերը: Ձեզ մնում է միայն նշել տեղն ու ժամը դրանք ՌԴ իրավապահ մարմիններին հանձնելու համար:

Հարաճուն հարգանքով՝

Վահրամ ԱՂԱՋԱՆՅԱՆ

«ԵՈՒՊ» գլխավոր խմբագիր

P.S. Երբ նյութը պատրաստ էր տպագրության, ճշտվող տեղեկություններ ստացվեցին առ այն, որ ФСБի հրամանով հայկական հատուկ ծառայությունները արգելափակել են «ԵՈՒՊ» գլխավոր խմբագիր Վ. Աղաջանյանի անձնական փոստի էլեկտրոնային հասցեն: Փակված թերթի ղեկավարը տեղեկացրել է այդ մասին ՀՀ և ԼՂՀ նախագահների վարչակազմերի պաշտոնյաներին՝ պահանջելով դադարեցնել միջամտությունն իր ընտանիքի անդամների անձնական կյանքին (սա արդեն միջամտության առաջին փաստը չէ): Ի պատասխան նրան հավաստիացրել են, որ հատուկ ծառայությունները չեն արգելափակել խմբագրի անձնական հասցեն: Լրագրողի հարցին «Բա ո՞վ է մեզանում էլեկտրոնային հասցեներ արգելափակում: Կոմպոզիտորների միությու՞նը, թե՞ գուցե գյուղատնտեսության նախարարությունը» արձագանք չկար: Այս պահին գործում է միայն միջազգային տարբեր կազմակերպությունների հետ կապված errorduj@mail.ru խմբագրության հասցեն: Վերջինիս արգելափակումը կարձանագրվեր թերթի օտարերկրյա գործընկերների կողմից:

Նույն տվյալների համաձայն, ռուս պաշտոնյաների կարգադրությամբ հայկական իշխանությունները «նրբորեն» ստիպում են Վահրամ Աղաջանյանին լքել երկիրը, ինչպես դա արել են բազմաթիվ հայ լրագրողներ: Գործընթացը գտնվում է ՀՀ և ԼՂՀ նախագահների անձնական վերահսկողության տակ… 

https://www.lragir.am/2015/06/06/115537/

***

"PUTIN, KEEP YOUR WORD!": PROTEST ACTION OF KARABAKH ARMENIANS IN STEPANAKERT

A protest rally of citizens of the republic took place in Artsakh (Nagorno-Karabakh), calling on the Russian authorities to fulfill their peacekeeping obligations. A group of Azerbaijani terrorists from the "Grey Wolves" organization banned in the world and representatives of the special services of this country blocked the only road between Artsakh and Mother Armenia, creating a humanitarian crisis in the Armenian republic. And all this is in front of the indifferent gaze of Russian "peacekeepers" who have pledged to ensure the safety of the highway. Now it turns out that the order to blockade the road between Artsakh and the rest of Armenia was personally given by Russian President Putin. In any case, the entire Armenian people are already coming to this conclusion - for the simple reason that Russian "peacekeepers" have told the citizens of Artsakh that they will clear the road from Azerbaijani terrorists "if there is an order from Moscow." But there is no order. We leave the conclusions to you...

https://auroranews.am/news/2022-12-27-tesanyo%D6%82t-putin-pahir-qo-khosqy-mi-khumb-artsakhtsiner-rus-khaghaghapahneri-shtabi-mot-en?fbclid=IwAR3afAUwpTwhBhFV9TxPy9k9EuxnFIJVBs2UWqjk5sBLsXpasa1VL_SEtac

***
RUSSIA SAVED AZERBAIJAN FROM DEFEAT AGAIN

Azerbaijan hides from the public the real number of its soldiers and officers who died during the last Karabakh war. According to Russian sources, we are talking about at least 23 thousand dead, although this is a preliminary figure - in fact, the number of losses of the Azerbaijani army and Turkish specialists reaches 30 thousand killed and wounded. And this is in the context of group betrayal by the Armenian and Karabakh authorities, organized by the Russian authorities, deliberate disconnection of the Armenian air defense means, lack of weapons and ammunition from the Armenian forces, deliberate disorganization of the Armenian defense. It should also be noted that about 80 percent of the Armenian army servicemen did not take part in the fighting - they simply stayed in the barracks.

And under these conditions, a handful of Armenian forces destroyed a third of the Azerbaijani army during the whole month! Can you imagine how many soldiers Azerbaijan and Turkey would have lost if not for the factors listed above? The Russian leadership, in fact, saved Azerbaijan from defeat again - as in 1994.

It was not for nothing that Turkish President Erdogan declared at the parade in Baku: "Without the help of the Russian authorities and personally of Russian President Vladimir Putin, the Turks and Azerbaijanis would not have achieved victory in Karabakh"...

Watch this video and you will understand a lot:

Vahram AGHAJANYAN

Автор: на

Комментариев нет:

Отправить комментарий

Подписаться на: Комментарии к сообщению (Atom)