ЦРУ: АРЦАХ (КАРАБАХ) - ЭТО ДРЕВНИЙ АРМЯНСКИЙ КРАЙ, КОТОРЫЙ МОСКВА ПОДАРИЛА АЗЕРБАЙДЖАНУ
Для того, чтобы определить принадлежность Нагорного Карабаха (древнеармянского Арцаха), не надо обладать особыми научными познаниями. Достаточно попросту изучить карту этого края, где обнаружены тысячи древнеармянских памятников и где нет ни одного (!) азербайджанского памятника. Существует и бесчисленное множество трудов древних историков разных народов, свидетельствующих о том, что Арцах (Нагорный Карабах) - неотъемлемая часть Армении. Сомневаться в этом могут только люди с серьезными психическими расстройствами, к числу которых, видимо, принадлежат многие обитатели президентских дворцов разных стран мира...
Центральное разведывательное управление (ЦРУ) США рассекретило около 13 миллионов документов, некоторые из которых имеют отношение к армянам, Армении и диаспоре. В опубликованном 1 августа 1988 года докладе "Беспорядки на Кавказе и вызовы национализма" подробно описаны демонстрации в Ереване, Баку и в Степанакерте. В документе говорится о демографической ситуации, резне в Сумгаите, настроениях в Армении, Азербайджане и России, также деятельности Мецаморской атомной электростанции, завода "Наирит" и требования закрыть Канакерский алюминиевый завод.
Отмечается, что во времена Советского Союза Москва была склонна к тому, чтобы связать Карабах с Арменией, но позже, под давлением Турции, передала его Азербайджану. "Турция не хотела видеть на границе большое армянское государство", - говорится в письме. В 1921 году Ленин согласился "уменьшить территорию Армении", а в 1923 году, по решению Сталина, Нахиджеван и Карабах окончательно были переданы Азербайджану. Армяне боялись, что Карабах повторит судьбу Нахиджевана: в докладе отмечается, что в 1914-1979 годах армянское население Нахиджевана сократилось с 52% до 1.4%.
В феврале 1988 года, когда кризис набирает обороты, турецкие власти, ссылаясь на Московский и Карсский договоры от 1921 года, заявили, что имеют право голоса в вопросе армяно-азербайджанских территориальных споров.Отмечается, что турки боялись того, что присоединение Карабаха может увеличить "аппетит" у армян и представить территориальные претензии к Турции. Тем не менее, по мнению экспертов ЦРУ, Турция не играла значительную роль в карабахском конфликте в 1988 году.
Карабах описывается как "армянский культурный и религиозный центр". Авторы доклада напоминают о том, что на протяжении многих веков Карабах находился под властью Армении, даже тогда, когда другие армянские территории находились под игом Турции и Персии.
ԿՀՎ. Արցախը (Ղարաբաղը) հին հայկական երկրամաս է, որը Մոսկվան նվիրաբերել է Ադրբեջանին
Լեռնային Ղարաբաղի (հին Արցախի) պատկանելությունը որոշելու համար պետք չէ ունենալ գիտական հատուկ գիտելիքներ։ Բավական է պարզապես ուսումնասիրել այդ երկրամասի քարտեզը, որտեղ հայտնաբերվել են հազարավոր հին հայկական հուշարձաններ և որտեղ չկա գոնե մեկ (!) ադրբեջանական հուշարձան: Գոյություն ունեն նաև տարբեր ժողովուրդների հնագույն պատմաբանների անհամար աշխատություններ, որոնք վկայում են այն մասին, որ Արցախը (Ղարաբաղը) Հայաստանի անբաժանելի մասն է։ Կասկածել դրանում կարող են միայն լուրջ հոգեկան խանգարումներ ունեցող մարդիկ, որոնց թվին, հավանաբար, պատկանում են աշխարհի տարբեր երկրների նախագահական պալատների շատ տերեր...
ԱՄՆ Կենտրոնական հետախուզական վարչությունը (ԿՀՎ - CIA) գաղտնազերծել է մոտ 13 միլիոն փաստաթուղթ, որոնցից մի քանիսը կապ ունեն հայերի, Հայաստանի և Սփյուռքի հետ։
1988 թվականի օգոստոսի 1-ին հրապարակված "անկարգությունները Կովկասում և ազգայնականության մարտահրավերները" զեկույցում մանրամասն նկարագրված են Երևանում, Բաքվում և Ստեփանակերտում տեղի ունեցած ցույցերը ։ Փաստաթղթում խոսվում է ժողովրդագրական իրավիճակի, Սումգայիթի ջարդերի, Հայաստանում, Ադրբեջանում եւ Ռուսաստանում տիրող տրամադրությունների, ինչպես նաեւ Մեծամորի ատոմակայանի, "Նաիրիտ գործարանի" գործունեության եւ Քանաքեռի ալյումինի գործարանը փակելու պահանջների մասին:
Նշվում է, որ Խորհրդային Միության ժամանակ Մոսկվան հակված էր Ղարաբաղը կապել Հայաստանի հետ, սակայն ավելի ուշ, Թուրքիայի ճնշման տակ նրան հանձնեց Ադրբեջանին:
"Թուրքիան չէր ցանկանում սահմանին տեսնել մեծ հայկական պետություն", - ասվում է նամակում: 1921 թվականին Լենինը համաձայնեց "նվազեցնել Հայաստանի տարածքը", իսկ 1923 թվականին Ստալինի որոշմամբ Նախիջևանն ու Ղարաբաղը վերջնականապես հանձնվեցին Ադրբեջանին։
Հայերը վախենում էին, որ Ղարաբաղը կկրկնի Նախիջևանի ճակատագիրը. զեկույցում նշվում է, որ 1914-1979 թվականներին Նախիջևանի հայ բնակչությունը 52 տոկոսից կրճատվել է մինչև 1.4 տոկոս։
1988-ի փետրվարին, երբ ճգնաժամը թափ է հավաքում, թուրքական իշխանությունները, հղում անելով 1921-ի Մոսկվայի և Կարսի պայմանագրերին, հայտարարեցին, որ ձայնի իրավունք ունեն հայ-ադրբեջանական տարածքային վեճերի հարցում ։ Նշվում է, որ թուրքերը վախենում էին, որ Ղարաբաղի միացումը կարող է մեծացնել հայերի "ախորժակը" եւ տարածքային պահանջներ ներկայացնել Թուրքիայի նկատմամբ: Այնուամենայնիվ, ԿՀՎ փորձագետների կարծիքով, Թուրքիան զգալի դեր չի խաղացել ղարաբաղյան հակամարտության հարցում 1988 թվականին։
Ղարաբաղը նկարագրվում է որպես"հայկական մշակութային և կրոնական կենտրոն"։ Զեկույցի հեղինակները հիշեցնում են, որ դարեր շարունակ Ղարաբաղը եղել է Հայաստանի իշխանության ներքո, նույնիսկ այն ժամանակ, երբ մյուս հայկական տարածքները գտնվել են Թուրքիայի և Պարսկաստանի լծի տակ:
In order to determine the identity of Nagorno-Karabakh (ancient Artsakh), you do not need to have special scientific knowledge. It is enough to simply study the map of this region, where thousands of ancient Armenian monuments have been discovered and where there is not a single (!) Azerbaijani monument. There are also countless works of ancient historians of different nations that show that Artsakh (Nagorno-Karabakh) is an integral part of Armenia. Only people with serious mental disorders can doubt this, among which, apparently, many inhabitants of presidential palaces around the world belong...
The US Central Intelligence Agency (CIA) has declassified about 13 million documents, some of which relate to Armenians, Armenia and the Diaspora.
The report "Unrest in the Caucasus and the Challenges of Nationalism", published on August 1, 1988, describes in detail the demonstrations in Yerevan, Baku and Stepanakert. The document refers to the demographic situation, the massacre in Sumgait, the mood in Armenia, Azerbaijan and Russia, as well as the activities of the Metsamor nuclear power plant, the Nairit plant and the demand to close the Kanaker aluminum plant.
It is noted that during the Soviet Union, Moscow was inclined to link Karabakh with Armenia, but later, under pressure from Turkey, it transferred it to Azerbaijan.
"Turkey did not want to see a large Armenian state on the border," the letter says.
In 1921, Lenin agreed to "reduce the territory of Armenia", and in 1923, by Stalin's decision, Nakhichevan and Karabakh were finally transferred to Azerbaijan.
Armenians feared that Karabakh would repeat the fate of Nakhichevan: the report notes that in 1914-1979, the Armenian population of Nakhichevan decreased from 52% to 1.4%.
In February 1988, when the crisis was gaining momentum, the Turkish authorities, referring to the Moscow and Kars Treaties of 1921, declared that they had the right to vote on the issue of the Armenian-Azerbaijani territorial disputes.It is noted that the Turks were afraid that the annexation of Karabakh could increase the" appetite " of the Armenians and present territorial claims to Turkey. However, according to CIA experts, Turkey did not play a significant role in the Karabakh conflict in 1988.
Karabakh is described as an "Armenian cultural and religious center". The authors of the report recall that for many centuries Karabakh was under the rule of Armenia, even when other Armenian territories were under the yoke of Turkey and Persia.
Комментариев нет:
Отправить комментарий