ՂԱՐԱԲԱՂ. ԱՆԿԱԽՈՒԹՅՈՒՆ ԱՌԱՆՑ ԱՆԿԱԽ ԼՐԱՏՎԱՄԻՋՈՑՆԵՐԻ ԵՒ ԱՆԿԱԽ ԴԱՏԱՐԱՆՆԵՐԻ՞

Լրագրողներն արդեն զանգվածաբար են փախչում Արցախից. ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանն ու ՀՀ նախագահ Արմեն Սարգսյանը չե՞ն տեսնում այս խայտառակությունը...

Ս.թ. սեպտեմբերի 2-ին Լեռնային Ղարաբաղը «տոնեց» իր անկախության 29-ամյակը: Այս պատմական տարեդարձը հայկական երկրորդ հանրապետությունը, արդեն ավանդույթի համաձայն, դիմավորեց ԼՂ քաղաքացիների մեծամասնության մռայլ հուսահատության և համընդհանուր ընկճվածության ծանրագույն մթնոլորտում:

Արձակուրդների սեզոնը մոտեցավ ավարտին, իսկ Լեռնային Ղարաբաղի բազմաթիվ քաղաքացիներ այդպես էլ չստացան իրենց խղճուկ աշխատավարձներն ու էլ ավելի խղճուկ կենսաթոշակները, որոնց չափը լավագույն դեպքում տատանվում է 80-200 դոլարի սահմաններում: Նույնիսկ այդ ծիծաղելի գումարները նրանք ստանում են մեծ ուշացումով: Խոսքն առաջին հերթին ուսուցիչների մասին է, որոնք դիմավորեցին տոնը դատարկ գրպաններով: 

Քայլելով այդ օրը Արցախի մայրաքաղաք Ստեփանակերտի փողոցներով, կարելի էր զարմանքով նկատել, որ այստեղ տիրող, արդեն սովորական դարձած գորշ ու տաղտկալի առօրյան հեռավոր աղերս անգամ չունի հայկական հեռուստաալիքներով փութաջանորեն գովազդվող այն «ընդհանուր հրճվանքի» հետ, որը, ըստ ամենայնի, նախատեսված է բացառապես ՀՀ բնակիչների և սփյուռքահայության համար:

Չճանաչված հանրապետության իշխանությունների կողմից կազմակերպված իմիտացիոն ու խիստ սահմանափակ «տոնակատարությունները» սովորաբար այնքան արհեստածին ու պարզունակ բնույթ են կրում, որ արժանանում են ԼՂՀ անգամ իշխանամետ քաղաքացիների ծաղրանքին:

Այն տպավորությունն է ստեղծվում, որ «տոներին» ներգրավված է ընդամենը 30-40 հոգի, ովքեր հավաքվում են ԼՂՀ ղեկավար Արայիկ Հարությունյանի խորհրդային ժամանակներից մնացած մռայլ նստավայրում, հանդես են գալիս կրակոտ, հյուսիսկորեական տիպի բոցաշունչ ինչ-որ ելույթներով, «ինքնապարգևատրվում» են, մի քանի կիլոգրամ մեդալ շաղ տալով յուրայինների շրջանում, այնուհետև գնում ավանդական ուտուշխմուշի, թքած ունենալով 99 % արցախցիների զգացմունքների ու մտածմունքների վրա: Ոչ մի շքերթ, ոչ մի զվարթ միջոցառում, ընդունելություն, ոչ մի արտոնություն բազմաչարչար, բազմամյա պատերազմի թոհուբոհով անցած, հազար ու մի զրկանք կրած բնակչության համար: Ամեն ինչ անցնում է գավառական խավարամտության, բորբոսնած, աներևակայելի հետամնացածության ու անորակության ռեժիմում:

Չգիտես ինչու «տոներն» Արցախում, որպես կանոն, սահմանափակվում են գերեզմանների՝ պետբյուջեի համար ոչծախսատար այցելությամբ, ՀՀ-ից ժամանած հազվագյուտ, քիչ հայտնի խմբերի ելույթներով ու երեկոյան հրավառությամբ, որի սոսկալի դղրդոցից ցնցվում են մոտակա կիսախարխլված շենքերն իրենց լեղաճաք եղած բնակիչներով: Ահա եվ ամբողջ «անկախության տոնը»` իր հին ու «բարի» խորհրդա-կոլխոզային ժամանակների «արժեքներով» ու չափորոշիչներով…

Երևանի մի թաղամասի բնակչություն էլ չունեցող Լեռնային Ղարաբաղը իր անկախության 29-ամյակը, որքան էլ տարօրինակ է, դիմավորում է ավերված տնտեսությամբ, սոցիալական ու բարոյահոգեբանական ծանր իրավիճակով, զանգվածային աղքատությամբ եւ բնակչության աճող արտագաղթով, որը սպառնում է վերածվել արդեն իսկական դեպոպուլյացյայի ու հայաթափման (կասկածողներին այստեղ խորհուրդ են տալիս, այսպես ասած, «ղարաբաղցիների մարդահամար» անցկացնել Ռուսաստանի եւ այլ երկրների տարբեր շրջաններում):

Հիմա կարծես թե չկա Բաքվի դիկտատը, որից միշտ բողոքում էին Ղարաբաղում, չկա դաժան սովետական ​​թելադրանքը իր կոմունիստական ​​ասկետիզմով, հիմա ԼՂ-ում ամենուրեք «անկախություն» է իր հարստագույն բնական պաշարներով, ինչպես ասում են` ապրի ու վայելի: Ռուս փորձագետների պնդմամբ, ԼՂՀ միայն երկու շրջանի ոսկու պաշարները հարյուր միլիոնավոր, եթե ոչ միլիարդավոր դոլարների արժեք ունեն: Էլ չենք խոսում արծաթի, պղնձի, կապարի և այլ մետաղների միլիոնավոր տոննաների հասնող պաշարների մասին: 

Սակայն չնայած այս հարստություններին, երջանկություն հայկական երկրորդ հանրապետությունում չկա ու չկա.  ինչպես Սարգսյան Սերժիկի օրոք, այնպես էլ հիմա ոսկու տասնյակ տոննաները էլի «անհետանում» են օտար երկրներում, Էլի նույն պաուպերիզմն ու համատարած թշվառությունն է, էլի նույն «սերժազգիների» գերիշխանությունը, որոնք խախտում են նույնիսկ իրենց իսկ գրված ու չգրված բոլոր օրենքները, էլի ֆիզիկական գոյատեւման եզրին հասցված արցախահայության նույն անհույս գոյությունը: Ուր են գնում բոլոր այդ միջոցներն եւ ինչու դրանք եւ ՀՀ-ից ստացվող միջպետական վարկը չեն հերիքում Ղարաբաղի քաղաքացիների ծիծաղելու չափ ցածր թոշակների եւ աշխատավարձերի բարձրացման համար, հայտնի է, երևի, միայն Աստծուն և ԼՂ իշխանություններին: 

Հազարավոր արցախցիների կարծիքով, այս ողբալի իրավիճակի պատճառը ԼՂՀ իշխանությունների, հատկապես ԼՂ «իրավապահ» մարմինների կողմից քաղաքացիների իրավունքների և ազատությունների զանգվածային ու անդադար խախտումն է, խոսքի և մամուլի ազատության հազվագյուտ օջախների վերջնական ոչնչացումը, ամենաթողության ու անարդարության մթնոլորտը, ԼՂ հասարակության անխտիր բոլոր ոլորտները ներթափանցած համատարած կոռուպցիան: Որոշ դիտորդների համոզմամբ, Ղարաբաղում մոլեգնող ռազմաոստիկանական ռեժիմի «գաղափարական» հենքի կոնտուրները տատանվում են լատինաամերիկյան խունտայի և արևելաասիական խանության միջև, բայց անհամոզիչ «ժողովրդավարական» դիզայնով:

Ամենատրագիկոմիկականն այն է, որ «անկախությունն» Արցախում հռչակված է անկախ դատարանների ու անկախ մամուլի լիակատար ոչնչացման ֆոնին։ Դատարանները, կարելի է ասել, վերածվել են «վերևի» պատվերներով ԼՂ քաղաքացիներին հետապնդող իսկական բանդիտական կառույցների, իսկ անկախ լրատվամիջոցներ պարզապես գոյություն չունեն. դրանք ոչնչացվել են Սերժ Սարգսյանի և նրա դրածո Բակո Սահակյանի հրամանով։ Քրեական այս ավանդույթները շարունակվում է նաև հիմա՝ Արայիկ Հարությունյանի օրոք. չի փոխվում բացարձակապես ոչինչ:

Ղարաբաղում համընդհանուր ծիծաղ է առաջացնում ԼՂ ղեկավարների հատկապես այն հայտարարությունը, թե նրանք իբր չեն միջամտում դատարանների գործունեությանը։ ԼՂ-ն փոքր տարածք ունեցող մարզ է, որտեղ բոլոր բնակիչները, կարելի ե ասել, իրար գրեթե անուններով են ճանաչում և շատ դժվար է թաքցնել իրողությունները։ ԼՂ ղեկավարներն իրենք են հրաման տալիս, ասենք, հետապնդել լրագրողներին, իսկ հետո փարիսեաբար հայտարարում են, թե իբր չեն կարող ազդել դատարանների որոշումների վրա։ Բոլորը լավ գիտեն, որ ԼՂ իշխանություններն առանձնահատուկ ատելություն ունեն լրագրողների նկատմամբ. նրանք մեթոդաբար ազատվում են հանրապետության բնակչության եւ բնական պաշարների զանգվածային թալանի անցանկալի վկաներից: Այս տխուր ավանդույթը չի խախտվում արդեն 30 տարի։

Չդիմանալով հետապնդումներին եւ բանտարկություններին՝ Լեռնային Ղարաբաղն ու Հայաստանը լքել են եւ շարունակում են լքել զանգվածային լրատվամիջոցների արցախցի բազմաթիվ ներկայացուցիչներ։ Վերջին դեպքը Ստեփանակերտի մամուլի ակումբի արդեն նախկին նախագահ Գեղամ Բաղդասարյանն է. նա պարզապես վաճառել է բնակարանը և լքել ԼՂ-ն։

Նրանից շատ առաջ ԼՂ-ն և Հայաստանը լքեց «Ինտերֆաքս» գործակալության սեփական թղթակից և ԼՂՀ կառավարությանն առընթեր տեղեկատվության և մամուլի դեպարտամենտի աշխատակից Բորիս Գևորգյանը։ Չնայած իշխանությունների նկատմամբ նրա ընդգծված լոյալությանը՝ նա նույնպես բանտ նետվեց։ Ղարաբաղյան իշխանությունների խրոնիկական ապաշնորհությունից ու նվաստացուցիչ վերաբերմունքից վիրավորված Գևորգյանը, ըստ որոշ տեղեկությունների, նույնպես վաճառել է ունեցվածքի մի մասը և շտապ հեռացել ԼՂՀ-ից։

Լքել են Արցախը և այլ լրագրողներ՝ Վարդան Թաշչյանը, Գարեգին Ղազարյանը, Գայանե Բեգլարյանը, Նաիրա Հայրումյանը, Հայկազն Ղահրիյանը, Ստելլա Սարուխանյանը, Լյուդմիլա Գրիգորյանը և շատ ուրիշներ, այս ցուցակը կարելի է շարունակել։ Այսօր Լեռնային Ղարաբաղում անկախ և նույնիսկ կիսանկախ մամուլը արմատախիլ է արված հիմնովին (չար լեզուները պնդում են, թե ԱՄՆ, ՌԴ և Ֆրանսիայի հատուկ ծառայությունների հրամանով)։ Ըստ լուրերի՝ կա ինչ-որ թերթ, որը քչերն են տեսնում, քանի որ այն պարզապես չի հայտնվում կրպակներում, նաև այն պատճառով, որ ոչնչացված են հենց կրպակները, գրեթե բոլորը (!)։

Փակվում են նաև գրախանութները. դրանցից նախավերջինը՝ Ստեփանակերտի հանրահայտ «Ազգիզը» վաղուց դադարեցրել է իր գործունեությունը։ Ամենուրեք եվրոպական արժեքներին իր հավատարմության մասին հայտարարող չճանաչված հանրապետության մայրաքաղաքում մնացել է ընդամենը մեկ փոքրիկ գրախանութ, քաղաքի ստորին հատվածում՝ մայրաքաղաքի կենտրոնից ու իշխանությունների աչքից հեռու: Տգիտությունն ու անտեղյակությունը պետք է համատարած լինեն. չտեղեկացված տգետին շատ ավելի հեշտ է կառավարել՝ այդպես են որոշել ԱՄՆ, ՌԴ և Ֆրանսիայի հատուկ ծառայությունները և իրենց դրածոները ԼՂ-ում:

ԼՂ իշխանությունները սիրում են զուգահեռներ անցկացնել «քաղաքակիրթ Ղարաբաղի» և «բարբարոսական Ադրբեջանի» միջև, հատկապես ժողովրդավարական զարգացման տեսանկյունից։ Եվ ի՞նչ ենք տեսնում մենք իրականում։ Պարզվում է, որ «բարբարոսական Ադրբեջանի» ղեկավար Իլհամ Ալիևն ամեն տարի (!) ֆինանսական միջոցներ է հատկացնում նույնիսկ իրեն անխնա քննադատող ընդդիմադիր լրատվամիջոցներին՝ ամեն տարի 60-80 հազար դոլար յուրաքանչյուր թերթին։ Իսկ ի՞նչ են անում «քաղաքակիրթ Ղարաբաղի» կառավարիչները։ Իսկ նրանք, իրավապահներին թաքուն հրահանգելով հետապնդել լրագրողներին և նրանց դեմ մատնագրեր ուղարկելով օտարերկրյա հատուկ ծառայություններին, ԶԼՄ-ներից խլում են վերջին կոպեկներն ու կոպտորեն ոտնահարում նրանց տարրական իրավունքները։ Ընդ որում՝ ցինիկաբար հայտարարելով, թե իբր չեն կարող ազդել դատարանների որոշումների վրա։ Ահա այսպիսի խայտառակություն...

Հիմա ԼՂ իշխանությունների բոլոր ուժերը, երեք երկրների հատուկ ծառայությունների հետ համակարգված, նետված են Սերժ Սարգսյանի և նրա արտասահմանյան հովանավորների ջանքերով ապօրինաբար փակված «Երրորդ Ուժ Պլյուս» անկախ հայկական թերթի գլխավոր խմբագիր Վահրամ Աղաջանյանի «չեզոքացման» վրա։ Նրանք նույնիսկ փակ թերթերի խմբագիրներին են դիտարկում որպես սպառնալիք ռեժիմին։

Մեզ պարզապես հետաքրքրում է մեկ հարց. լրագրողներն արդեն զանգվածաբար են փախչում Արցախից, ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանն ու ՀՀ նախագահ Արմեն Սարգսյանը չե՞ն տեսնում այս խայտառակությունը...

«Երրորդ Ուժ Պլյուս»

Լուսանկարում՝ ԼՂՀ նախագահ Արայիկ Հարությունյանը:

***

«Եթե այսպես շարունակվի, Արցախում միայն ծերեր կմնան» - ՏԵՍԱՆՅՈՒԹ 

https://www.youtube.com/watch?v=Di8q56cLPMc — VIDEO

ԼՂ ԲՆԱԿԻՉՆԵՐ. «ՂԱՐԱԲԱՂՈՒՄ, ԿՈՌՈՒՊՑԻԱՅԻՑ ԲԱՑԻ, ՈՒՐԻՇ ՈՉԻՆՉ ՉԿԱ»

https://www.youtube.com/watch?v=-WnvcbIzC9A

***

НАГОРНЫЙ КАРАБАХ. НЕЗАВИСИМОСТЬ БЕЗ НЕЗАВИСИМЫХ СУДОВ И НЕЗАВИСИМЫХ СМИ?

Журналисты уже в массовом порядке бегут из Карабаха - премьер-министр РА Никол Пашинян и президент РА Армен Саркисян не видят это позорище?

2 сентября с.г. Нагорный Карабах "отпраздновал" 29-летие своей независимости. Эту юбилейную дату непризнанная республика встретила в атмосфере всеобщего уныния и мрачной подавленности большинства граждан НКР.

Сезон отпусков подошел к концу, а тысячи граждан Нагорного Карабаха никак не могут получить свои нищенские зарплаты и еще более нищенские пенсии, размер которых в лучшем случае колеблется в пределах 80–200 долларов. Даже эти смешные суммы они получают с большим опозданием. Речь, в первую очередь, об учителях, которые встретили праздник с пустыми карманами.

Прогуливаясь в этот день по улицам карабахской столицы — Степанакерта, можно было с удивлением заметить, что обычная тусклая будничность, царившая здесь повсюду, как-то плохо вяжется с той телевизионной картинкой "всеобщего ликования", которая, судя по всему, предназначалась исключительно для жителей Армении и армянской диаспоры. Имитационные меры по организации строго локальных торжеств, принятые властями непризнанной республики, обычно носят настолько искусственный и примитивный характер, что становятся предметом насмешек многих, даже неоппозиционно настроенных карабахцев.

Складывается ощущение, что в этих "торжествах" участвуют 30-40 человек, которые собираются в мрачной советской резиденции руководителя НК Араика  Арутюняна, выступают с какими-то трескучими, по-северокорейски пламенными речами, награждают сами себя и своих близких, а потом уходят на традиционную попойку, наплевав на чувства и думы остальных 99% граждан. Никаких парадов, никакого веселья и шумных приемов, никаких льгот и преференций для населения — все в режиме провинциального мракобесия, поразительной отсталости и дурновкусия.

Неизвестно почему, но "праздники" в НК, как правило, ограничиваются посещением могил, не требующим бюджетных трат, выступлениями каких-то редких малоизвестных групп из Армении и грохотом вечернего салюта, от которого сотрясаются обветшавшие здания близлежащих "хрущевок" с их перепуганными обитателями. Вот и весь "праздник независимости". Словом, всё, как в старые добрые "колхозные" времена…

29-ю годовщину своей "независимости" Нагорный Карабах, население которого не превышает численность населения одного ереванского квартала, как это не парадоксально, встретил с разрушенной экономикой, тяжелейшей социальной и морально-психологической обстановкой, массовой нищетой и растущими темпами эмиграции населения, грозящей перерасти в самую настоящую депопуляцию (сомневающимся тут рекомендуют провести перепись карабахцев в разных регионах РФ и других стран).

Сейчас вроде бы нет власти Баку, на которую жаловались карабахцы, нет советского диктата с коммунистическим аскетизмом — как говорится, сплошь и рядом независимость с богатейшими природными ресурсами. Одного золота в Нагорном Карабахе, по мнению российских экспертов, — на сотни миллионов долларов, (поговаривают даже о миллиардах), не говоря уж о миллионах тонн серебра, меди и прочих металлах. А счастья — все нет и нет: все тот же пауперизм, все то же засилье полукриминальных "сержоидов", нарушающих даже собственные непризнанные законы, все то же беспросветное существование — на грани физического выживания. 

По мнению многих жителей НК, причинами этой плачевной ситуации являются тотальное нарушение прав и свобод граждан со стороны властей НК, особенно — правоохранительных органов, на корню уничтоженная свобода слова и печати, атмосфера вседозволенности и несправедливости, всепожирающая коррупция, проникшая во все поры карабахского общества. Некоторые наблюдатели отмечают, что "идеологические" контуры военно-полицейского режима в Карабахе варьируются где-то между латиноамериканской хунтой и центральноазиатским ханством, но с неубедительным "демократическим оскалом".

Самое трагикомичное то, что "независимость" в Карабахе провозглашена на фоне полного уничтожения независимых судов и независимых СМИ. Суды, можно сказать, превратились в самые настоящие бандитские структуры, преследующие граждан по заказу "сверху", а независимых СМИ попросту не существует - их уничтожили по приказу Сержа Саркисяна и его криминального ставленника Бако Саакяна. Эта уголовная традиция продолжается и сейчас, во время правления Араика Арутюняна: не меняется абсолютно ничего! Всеобщий хохот в Карабахе вызывают заявления руководителей НКР о том, что они якобы не вмешиваются в деятельность судов. Карабах - маленькая область, где все жители практически знают друг друга чуть ли не по именам и очень трудно скрыть факт назначения судей со стороны руководства НК. Эти самые руководители сами дают приказ, скажем, преследовать журналистов, а потом фарисейски заявляют, что не могут, видите ли, влиять на суды. Режим НК испытывает особую ненависть к журналистам - эта традиция не нарушается уже 30 лет.

Власти Нагорного Карабаха методично избавляются от ненужных свидетелей масштабного грабежа населения и природных ресурсов республики. Не выдержав преследований и тюремных заключений, Нагорный Карабах и Армению покинули и продолжают покидать многие представители средств массовой информации НК. Последним таким случаем стал председатель Степанакертского пресс-клуба Гегам Багдасарян: он попросту продал квартиру и выехал за пределы НК. Задолго до него НК и Армению покинул собственный корреспондент агентства Интерфакс и сотрудник Департамента информации и печати при Правительстве НКР Борис Геворкян. Несмотря на подчеркнутую лояльность к властям, даже он был брошен в тюрьму. Оскорбленный унизительным отношением и устав от хронической бестолковости карабахских властей, Геворкян, по некоторым сведениям, тоже продал часть имущества и спешно покинул НКР. Покинули Карабах и другие журналисты - Вардан Тащян, Гарегин Газарян, Гаяне Бегларян, Наира Айрумян, Айказн Гагриян, Стелла Саруханян, Людмила Григорян и многие, многие другие. Этот список можно продолжить. Сегодня в Нагорном Карабахе независимая и даже полузависимая пресса, как говорится, уничтожена на корню. По слухам, существует какое-то издание, которое мало кто видит, поскольку его попросту нет в киосках – как, впрочем, уже и самих киосков, число которых стремительно сокращается.

Закрываются и книжные магазины: предпоследний из них - знаменитый степанакертский "Азгиз" - давно прекратил свою деятельность. В столице непризнанной республики, имитирующей приверженность европейским ценностям, осталась одна мелкая книжная лавочка в нижней черте города - подальше от центра столицы и власть предержащих. Невежество и неинформированность должны носить повсеместный характер. неосведомленным невеждой гораздо легче управлять - так решили внешние силы и их ставленники в Нагорном Карабахе:

Власти НК любят проводить параллели между "цивилизованным Карабахом" и "варварским Азербайджаном", особенно в плане демократического развития. И что же мы видим в реальности? Выясняется, что руководитель "варварского Азербайджана" Ильхам Алиев ежегодно (!) выделяет финансовые средства даже нещадно его критикующим оппозиционным СМИ - каждой газете 60-80 тысяч долларов в год! А что делают правители "цивилизованного Карабаха"? А они, втихаря приказывая правоохранителям преследовать журналистов и строча на них доносы иностранным спецслужбам, отбирают у них последние копейки и права! При этом цинично заявляя, что они, видите ли, не могут влиять на решения судов! Вот такая "цивилизованность" и "демократичность"...

Сейчас все силы властей НК при координации с властями трех стран (догадайтесь с какими) брошены на "нейтрализацию" Ваграма Агаджаняна - главного редактора независимой армянской газеты "Третья Сила Плюс", закрытой усилиями Сержика Саркисяна и его зарубежных покровителей. Редактора даже закрытой газеты они рассматривают в качестве угрозы режиму.

Нас просто интересует один вопрос: журналисты уже в массовом порядке бегут из Карабаха - премьер-министр РА Никол Пашинян и президент РА Армен Саркисян не видят это позорище?

"Третья Сила Плюс"

На снимке: руководитель Карабаха Араик Арутюнян

***

Нагорный Карабах: жизнь на грани — ВИДЕО

https://www.youtube.com/watch?v=Di8q56cLPMc

ЖИТЕЛИ НК: "В КАРАБАХЕ, КРОМЕ КОРРУПЦИИ, НИЧЕГО ДРУГОГО БОЛЬШЕ НЕТ"

https://www.youtube.com/watch?v=-WnvcbIzC9A