ПРЕЗИДЕНТ АЗЕРБАЙДЖАНА АЛИЕВ ПРОДОЛЖАЕТ ВОДИТЬ США ЗА НОС: ВЗГЛЯД ИЗ ВАШИНГТОНА
"Washington Examiner": "Этническая чистка не может быть ценой за прочный мир"
Прошло меньше года с тех пор, как азербайджанские войска вошли в Нагорный Карабах, древнюю армянскую провинцию, которую Иосиф Сталин передал Азербайджану, когда он делил Кавказ. Нагорный Карабах имеет историческое значение по двум причинам: во-первых, это традиционное сердце Армении, первой страны на Земле, принявшей христианство в качестве официальной религии.
Во-вторых, это инкубатор демократии. Действительно, демократическое движение, которое достигло точки кипения и в конечном итоге привело к распаду Советского Союза, началось в Степанакерте, столице Нагорного Карабаха.
После распада Советского Союза армянские жители региона сначала заявили о своем конституционном праве на самоопределение путем петиции, а затем референдума. Азербайджан отверг региональное самоопределение и безуспешно пытался подавить его грубой силой. После того, как армия Азербайджана была отброшена назад, Нагорный Карабах наслаждался почти тремя десятилетиями настоящей парламентской демократии в регионе, где демократия, по крайней мере до 2018 года, отсутствовала или была мимолетной.
Самоуправление Нагорного Карабаха закончилось 19 сентября 2023 года, когда азербайджанские войска вошли в регион, уничтожив одну из старейших христианских общин в мире. Решение президента Азербайджана Ильхама Алиева взорвать местный парламент подчеркнуло его враждебность к демократии. Особенно оскорбительным было то, что азербайджанское вторжение произошло всего через четыре дня после того, как чиновник Госдепартамента Юри Ким заверила сенаторов, что Соединенные Штаты не потерпят попыток "этнической чистки" армян в Нагорном Карабахе.
Она лгала, но она была не одна. Даже когда Алиев унижал американских посланников, госсекретарь Энтони Блинкен поддерживал поток помощи и военной техники в Баку. Freedom House сообщил на этой неделе, что "задокументированные действия Азербайджана соответствуют критериям этнической чистки, как они понимаются в контексте конфликта в бывшей Югославии", и это должно было поставить точку.
Почему же тогда Блинкен, советник по национальной безопасности Джейк Салливан и администратор Агентства США по международному развитию Саманта Пауэр занимают двусмысленную позицию перед лицом геноцида?
Нет никаких сомнений: решение США умиротворить Азербайджан исходит сверху. 4 мая Марк Либби, посол США в Азербайджане, заявил, что не видит смысла ехать в Шуши, исторический армянский город, который Азербайджан превратил в Мекку для дипломатов, оплачиваемых журналистов и коррумпированных аналитических центров, готовых поцеловать кольцо Алиева. Кто-то в Вашингтоне прочитал Либби нотацию, потому что два дня спустя он не только посетил Шуши, но и опустил любое упоминание об этнических чистках и разрушении церквей и христианских памятников, заявив, что он впечатлен.
Не только Госдепартамент проявляет почтение к Алиеву. 26 июня Европейское командование США поздравило азербайджанскую армию, снова не упомянув о распространенных видеороликах, на которых запечатлены изнасилования, увечья и казни пленных армянских солдат и мирных жителей.
Возможно, команда президента Джо Байдена считает, что цена того стоит, если США смогут добиться окончательного мирного соглашения для урегулирования армяно-азербайджанского конфликта. Блинкен, Пауэр и Салливан могут даже полагать, что они в состоянии заставить Алиева и премьер-министра Армении Никола Пашиняна согласиться на мирное соглашение во время саммита НАТО 9-11 июля в Вашингтоне, округ Колумбия.
Все три помощника Байдена скрывают немощь Байдена, чтобы усилить свою собственную власть. Перспективы работы всех трех чиновников остаются связанными с политическим долголетием Байдена, и они надеются, что победа в мирном соглашении может изменить разговор о пригодности Байдена.
Ирония, однако, в том, что, хотя помощники Байдена считают, что могут водить за нос Алиева, они понятия не имеют, что он водит за нос их. Алиев будет тянуть и ждать выборов в США, прежде чем согласиться на какой-либо длительный мир.
Однако амбиции Блинкена, Пауэр и Салливана сделали любой мир менее вероятным, поскольку они лишились морального превосходства, проигнорировав этническую чистку ради бессмысленной и пустой церемонии подписания.
Мир между Азербайджаном и Арменией — благородная цель, но его ценой не может быть этническая чистка. Обелить преступления Алиева — это не изощренная дипломатия и не путь к миру. Скорее, это усугубляет гуманитарную трагедию, цену которой новое поколение заплатит кровью.
Майкл Рубин
Майкл Рубин — автор блога Beltway Confidential газеты "Washington Examiner" . Он является директором по анализу политики на форуме Middle East Forum и старшим научным сотрудником Американского института предпринимательства.
"Washington Examiner": Ethnic cleansing cannot be the price for lasting Armenia-Azerbaijan peace
It has been less than a year since Azerbaijani forces
poured into Nagorno-Karabakh, an ancient Armenian province that Joseph Stalin transferred to Azerbaijan as he gerrymandered
the Caucasus. Nagorno-Karabakh is historically significant for two reasons: first, it is the traditional heartland of Armenia, the first country on Earth
to embrace Christianity as its
official religion.
Second, it is an incubator for democracy. Indeed, the
democratic movement that percolated to a boil and ultimately brought down
the Soviet Union’s
disintegration began in Stepanakert, the Nagorno-Karabakh regional
capital.
As the Soviet Union fell, the Armenian residents of
the region asserted their constitutional right to autonomy first by petition
and then by referendum. Azerbaijan rejected that regional autonomy, which it
tried unsuccessfully to crush by brute force. With Azerbaijan’s army pushed
back, Nagorno-Karabakh enjoyed nearly three decades of real parliamentary
democracy in a region where democracy, at least until 2018, was absent or
fleeting.
Nagorno-Karabakh’s self-rule ended on Sept. 19, 2023,
when Azerbaijani troops marched into the region, extinguishing one of the
oldest Christian communities in the world. Azerbaijani President Ilham Aliyev’s
decision to dynamite the local parliament underscored his hostility to democracy. Adding insult to injury, the Azerbaijani invasion
came just four days after State Department bureaucrat Yuri Kim assured senators
the United States would tolerate no attempt to “ethnically cleanse”
Armenians from Nagorno-Karabakh.
She lied, but she was not alone. Even as Aliyev
humiliated U.S. envoys, Secretary of State Antony Blinken kept the gravy train
of aid and military equipment flowing to Baku. Freedom House reported this week
that “the documented actions of Azerbaijan meet the criteria for ethnic
cleansing as understood in the context of the former Yugoslavia conflict”
should put that to rest.
Why, then, do Blinken, national security adviser Jake
Sullivan, and U.S. Agency for International
Development Administrator Samantha Power equivocate in the face of genocide?
There is no doubt: The U.S. decision to appease
Azerbaijan comes from the top. On May 4, Mark Libby, the U.S. ambassador to
Azerbaijan, declared he saw no reason to go to Shushi, the historic Armenian
town that Azerbaijan has turned into a mecca for diplomats, paid-for
journalists, and corrupt think tankers to kiss Aliyev’s ring. Someone in
Washington read Libby the riot act because two days later, he not only visited
Shushi, but he also omitted any mention of ethnic cleansing and the destruction
of churches and Christian monuments as he declared himself impressed.
Nor is the State Department alone showing deference to
Aliyev. On June 26, U.S. European Command congratulated the Azerbaijani army,
again making no mention of videos circulating depicting rapes, mutilation, and
summary execution of captured Armenian soldiers and civilians alike.
Perhaps President Joe Biden’s team believes the price is worth it if the U.S. can gain a final peace deal to settle the Armenia-Azerbaijan conflict permanently. Blinken, Power, and Sullivan may even believe they can strong arm Aliyev and Armenia’s Prime Minister Nikol Pashinyan to agree to a peace deal during the July 9 to 11 NATO Summit in Washington, D.C.
All three Biden aides hide Biden’s infirmity in order to augment their own power. The job prospects of all three officials remain tied to Biden’s political longevity, and they hope winning a peace agreement could change the conversation about Biden’s fitness.
The irony, though, is that while Biden’s aides believe they can string Aliyev along, they have no concept that he strings them along. Aliyev will stall, muddle, and wait for U.S. elections before agreeing to any lasting peace.
Blinken, Power, and Sullivan’s ambition, however, has made any peace less likely as they have forfeited the moral high ground by ignoring ethnic cleansing for the sake of a meaningless and empty signing ceremony.
Peace between Azerbaijan and Armenia is a noble goal, but its price cannot be ethnic cleansing. To whitewash Aliyev’s crimes represents neither sophisticated diplomacy nor a path to peace. Rather, it compounds a humanitarian tragedy whose price a new generation will pay in blood.
Michael Rubin
Michael Rubin is a contributor to the Washington Examiner’s Beltway Confidential blog. He is director of policy analysis at the Middle East Forum and senior fellow at the American Enterprise Institute.
***
"Washington Examiner"․ "Էթնիկ զտումները չեն կարող լինել կայուն խաղաղության գինը"
Մեկ տարուց էլ քիչ է անցել, ինչ ադրբեջանական զորքերը մտել են Լեռնային Ղարաբաղ՝ հին հայկական նահանգ, որը Իոսիֆ Ստալինը հանձնել է Ադրբեջանին, երբ բաժանում էր Կովկասը: Լեռնային Ղարաբաղը պատմականորեն նշանակալից է երկու պատճառով. նախ՝ այն Հայաստանի ավանդական սիրտն է՝ առաջին երկրի, որն ընդունել է քրիստոնեությունը որպես պաշտոնական կրոն:
Երկրորդ՝ դա ժողովրդավարության ինկուբատոր է։ Իսկապես, ժողովրդավարական շարժումը, որը հասավ եռման կետի և ի վերջո հանգեցրեց Խորհրդային Միության փլուզմանը, սկիզբ առավ Լեռնային Ղարաբաղի մայրաքաղաք Ստեփանակերտից:
Խորհրդային Միության փլուզումից հետո շրջանի հայ բնակիչները նախ խնդրագրի, ապա հանրաքվեի միջոցով հաստատեցին իրենց սահմանադրական ինքնորոշման իրավունքը: Ադրբեջանը մերժեց տարածաշրջանային ինքնորոշումը և անհաջող փորձեց ճնշել այն բիրտ ուժով։ Այն բանից հետո, երբ ադրբեջանական բանակը հետ մղվեց, Լեռնային Ղարաբաղը վայելում էր շուրջ երեք տասնամյակ իրական խորհրդարանական ժողովրդավարություն մի տարածաշրջանում, որտեղ ժողովրդավարությունը, առնվազն մինչև 2018 թվականը, բացակայում էր կամ անցողիկ էր:
Լեռնային Ղարաբաղի ինքնակառավարումն ավարտվեց 2023 թվականի սեպտեմբերի 19-ին, երբ ադրբեջանական զորքերը մտան տարածաշրջան՝ ոչնչացնելով աշխարհի հնագույն քրիստոնեական համայնքներից մեկը։ Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի՝ տեղի խորհրդարանը պայթեցնելու որոշումը ընդգծեց նրա թշնամությունը ժողովրդավարության նկատմամբ։ Հատկապես վիրավորականն այն էր, որ ադրբեջանական ներխուժումը տեղի ունեցավ ընդամենը չորս օր այն բանից հետո, երբ ԱՄՆ Պետդեպարտամենտի պաշտոնյա Յուրի Քիմը հավաստիացրեց սենատորներին, որ Միացյալ Նահանգները չեն հանդուրժի Լեռնային Ղարաբաղում հայերի «էթնիկ զտման» փորձերը:
Նա մենակ չէր: Նույնիսկ այն ժամանակ, երբ Ալիևը նվաստացնում էր ամերիկացի բանագնացներին, պետքարտուղար Էնտոնի Բլինքենի օրհնությամբ շարունակում էր օգնությունն ու ռազմական տեխնիկան հոսել Բաքու: Freedom House-ն այս շաբաթ զեկուցեց, որ Ադրբեջանի «փաստաթղթավորված գործողությունները համապատասխանում են էթնիկ զտումների չափանիշներին, ինչպես այն հասկացվում է նախկին Հարավսլավիայի հակամարտության համատեքստում», և դա պետք է վերջակետ լիներ:
Այդ դեպքում ինչո՞ւ են Բլինքենը, ազգային անվտանգության հարցերով խորհրդական Ջեյք Սալիվանը և ԱՄՆ ՄԶԳ-ի ադմինիստրատոր Սամանթա Փաուերը երկիմաստ դիրք բռնում Ղարաբաղում տեղի ունեցած ցեղասպանության առջև:
Կասկած չկա. Ադրբեջանին քծնելու ԱՄՆ որոշումը վերևից է գալիս։ Մայիսի 4-ին Ադրբեջանում ԱՄՆ դեսպան Մարկ Լիբբին ասաց, որ իմաստ չի տեսնում գնալ Շուշի՝ պատմական հայկական քաղաք, որը Ադրբեջանը վերածել է դիվանագետների, ծախու լրագրողների և կոռումպացված վերլուծական կենտրոնների Մեքքայի: Վաշինգտոնում ինչ-որ մեկը դասախոսություն կարդաց Լիբիի համար, քանի որ երկու օր անց նա ոչ միայն այցելեց Շուշի, այլև բաց թողեց էթնիկ զտումների և եկեղեցիների ու քրիստոնեական հուշարձանների ոչնչացման մասին որևէ հիշատակում՝ ասելով, որ տպավորված է:
Միայն Պետդեպարտամենտը չէ, որ հարգանք է ցուցաբերում Ալիեւի նկատմամբ։ Հունիսի 26-ին ԱՄՆ եվրոպական հրամանատարությունը շնորհավորել է ադրբեջանական բանակին՝ կրկին չնշելով շրջանառվող տեսանյութերի մասին, որոնք ցույց են տալիս գերի ընկած հայ զինվորների և քաղաքացիական անձանց բռնաբարությունները, անդամահատումները և մահապատժի ենթարկելը։
Նախագահ Ջո Բայդենի թիմը կարող է հավատալ, որ սա այն գինն է, որ պետք է վճարվի, եթե ԱՄՆ-ը կարողանա վերջնական խաղաղության համաձայնագիր ձեռք բերել հայ-ադրբեջանական հակամարտությունը լուծելու համար: Բլինքենը, Փաուերը և Սալիվանը կարող են նույնիսկ հավատալ, որ կարող են հասնել նրան, որ Ալիևը և Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը համաձայնության գան խաղաղ համաձայնագրի շուրջ հուլիսի 9-11-ը Վաշինգտոնում կայանալիք ՆԱՏՕ-ի գագաթնաժողովի ժամանակ:
Բայդենի երեք օգնականներն էլ թաքցնում են Բայդենի թուլությունները՝ սեփական իշխանությունը բարձրացնելու համար։ Բոլոր երեք պաշտոնյաների աշխատանքի հեռանկարները կապված են Բայդենի քաղաքական երկարակեցության հետ, և նրանք հույս ունեն, որ խաղաղ համաձայնագրի հաղթանակը կարող է փոխել Բայդենի մարզավիճակի մասին խոսակցությունը:
Զավեշտն այն է, սակայն, որ մինչ Բայդենի օգնականները կարծում են, որ կարող են խաբել Ալիևին, նրանք չեն էլ պատկերացնում, որ նա ամեն օր խաբում է իրենց: Ալիևը կձգձգի և կսպասի ԱՄՆ ընտրություններին, նախքան որևէ տեւական խաղաղության համաձայնություն ձեռք բերելը։
Այնուամենայնիվ, Բլինքենի, Փաուերի և Սալիվանի հավակնությունները ավելի քիչ հավանական դարձրեցին որևէ խաղաղություն, քանի որ նրանք զրկվեցին բարոյական բարձր դիրքից՝ անտեսելով էթնիկ զտումները՝ հօգուտ անիմաստ և դատարկ ստորագրման արարողության:
Ադրբեջանի և Հայաստանի միջև խաղաղությունը վեհ նպատակ է, բայց դրա գինը չի կարող էթնիկ զտումը լինել։ Ալիևի հանցագործությունները սպիտակեցնելը բարդ դիվանագիտություն կամ խաղաղության ճանապարհ չէ. ավելի շուտ դա խորացնում է հումանիտար ողբերգությունը, որի գինը արյունով կվճարի հաջորդ սերունդը։
Մայքլ Ռուբին
Մայքլ Ռուբինը Washington Examiner-ի Beltway Confidential բլոգի հեղինակն է: Նա Մերձավոր Արևելքի ֆորումի քաղաքականության վերլուծության տնօրենն է և American Enterprise Institute-ի ավագ գիտաշխատող:
Комментариев нет:
Отправить комментарий